Zwiedzanie północnej części Fuerteventury zaczęliśmy od wydm koło Carralejo. To największy cud przyrodniczy wyspy. Od 1982 roku jest to park narodowy. Wystarczy pięć minut marszu by poczuć się jak na Saharze co nie jest stwierdzeniem na wyrost, gdyż znajdujący się tu piasek fatycznie pochodzi z Sahary. Przez tysiące lat został naniesiony przez wiatr. Fuerteventura leży zaledwie 100 km od Afryki i Sahary. Silne wiatry w dalszym ciągu bardzo intensywnie transportują piasek z Afryki, zwłaszcza podczas wiosennych burz piaskowych. Wydmy na wybrzeżu tworzą piękną plażę. Na widok ogromnych fal zaświtało nam do głowy, że może by tak się wykąpać w oceanie, tym bardziej , że wiało jakby trochę mniej… Decyzja była bardzo spontaniczna. Po kąpieli, w o dziwo ciepłej jak na ocean wodzie, stwierdziliśmy, że nie mamy ani ręczników ani rzeczy na przebranie… W dalszą drogę ruszyliśmy mokrzy, cali z piasku i soli… Ale w końcu raz się żyje… Skierowaliśmy się na zachodnie wybrzeże do El Cotillo. Tu znajdują się jedne z najbardziej malowniczych plaż na Fuereventurze. Kilka kilometrów dalej na północ znajduje się Faro de Toston to północno-zachodni przyczółek wyspy. Tu można się przekonać jak potrafi wiać, jak ogromne są fale i jak wściekły jest ocean. Cieszy to szczególnie kitesurferów ale w tym miejscu tylko tych bardzo doświadczonych. Jadąc w kierunku La Oliva mijaliśmy kilka charakterystycznych dla Fuerteventury zabytkowych wiatraków. La Oliva to trochę większa wioska sprawiająca wrażenie wymarłej. Znajduje się tu ciekawy kościół z dzwonnicą z czarnego kamienia wulkanicznego i Dom Pułkowników pozostałość po kastylijskich kolonizatorach wyspy. Przejechaliśmy u podnóża Montana Tindaya, świętej góry Guanczów, rdzennych mieszkańców Fuerteventury, by dotrzeć do Los Molinos jednego z najbardziej malowniczych zakątków wyspy. To niewielka wioska rybacka położona nad małą zatoczką ze złocistym piaskiem, otoczona czarnymi klifami. Turyści docierają tu rzadko. Idealne miejsce na popołudnie, a także malowniczy zachód słońca…
