Czując wielki niedosyt z tego miejsca w pieszej wędrówce, postanowiłem w piątek tu powrócić, i nie tylko dlatego, że znajduje się o "rzut bereten" od miejsca mojego zamieszkania ale dlatego, że cały czas byłem przekonany o magii tej lokalizacji. Dziś tylko stanowczo mogę potwierdzić, że nie myliłem się a czas przeznaczony na "wizytację" w tym niezwykłym, historycznie przebogatym, kościele, wzmógł jeszcze bardziej mą rządzę ciekawości.
Po telefonicznym zaanonsowaniu się u ks. proboszcza Leszka Kuriaty i zapewnieniu z jego strony, że kościół stoi przede mną otworem, udałem się w jego kierunku szybko pozostawiając za sobą granicę Olsztyna.
U drzwi domu parafialnego przywitał mnie niezbyt wysoki, raczej tęgawy, ubrany w dzinsy i koszulę flanelową, na mój widok kończący rozmowe telefoniczną przez komórkę ks. Leszek. Całkiem umyślnie przedstawiam księdza tak jak go ujrzałem w pierwszej sekundzie. Przywitanie sie i podanie ręki - już wiedziałem, że to bardzo ciepła osobowość. Nie odziewając sie dalej, łapie za pęk kluczy i bieży ze mną przez ostro siąpiący deszcz ze śniegie, w kierunku najbliższych drzwi, tj. zakrystii, znajdującej się w zachodniej nawie bocznej. Cały czas mówi a ja wtrącam i przytakuję, w zachwycie podziwiam com w pierwszych krokach ujrzał i nie wiedzieć co czynić na przódy: słuchać czy spoglądać?! Ksiądz Leszek ostrzega, że może zagadać na śmierć.Myślę sobie i rzeczę " tośmy w jednej rzece utopieni" , fantastycznie na swej drodze spotykać ludzi rzyczliwych o podobych zamiłowaniach i spojrzenie na architekturę sakralną.
Nie przerywając naszego dialogu ks. Leszek prowadzi mnie w różne miejsca, udostępniając pomieszczenia i bezustannie barwiąc je korowodem historii i wydarzeń. Nadal jestem olśniony widokiem przede mną i krasomówstwem ks. proboszcza, który raczej nie zważając na niską temperaturę panującą w kościele"udziela" się, dalej sięgając do pokładów swej pamięci by wydobyć z niej nie koniecznie wszem wiadome informacje. W czasie tej pieszej po kościele wędrówki "cykam", łapczywie co wpada w oczy. Być może po około 20-tu minutach, prosze ks. Leszka by mnie pozostawił we wnętrzu koścoła a sam poszedł sie nieco odziać. Tak tez uczynił pozostawiając mnie tam samego z Panem Bogiem a powrócił w zasadzie na koniec mojej sesji zdjęciowej.
Jeszcze chwila rozmowy, radość na twarzy księdza bo "umyślny" dostarczył zdaje się " Gońca Niedzielnego" . W ostanich słowach przed pożegnaniem otzrymuję zaproszenie na kolejna wizytę. Tym razem ksiądz Leszek zaprowadzi mnie na wieżę dzwonniczo zegarową a tam przy okazji pokaże mi "las drzew". Juz przebieram nogami i żyję tym dniem kiedy to ujrzę, a Wam drodzy Kolumberowicze uchyle wtedy rombka tajemnicy o czym mowa. Kolejna odsłona niebawem i nie ważne czy przypadło Wam to do gustu czy nie, liczy się moja podróż w czasie i przestrzeni.
By spotegować doznania i wrażenia z tego miejsca, podłóżcie sobie ten akompaniament muzyczny ( nie nalegam )...
https://www.youtube.com/watch?v=HoMnFAU_r7Y
