Czasami dobrze jest nastawić się pesymistycznie, by później już tylko mile się rozczarować. Wybieramy na GPS parking Gambetta na placu Leon Blum w samym centrum miasta. Autostrada doprowadza prawie do centrum. Zakręt w lewo, potem prosto, jeszcze raz w lewo i jesteśmy na miejscu. Parking podziemny. Pierwszy poziom ... zajęty. Jedziemy niżej. Tutaj dużo wolnych miejsc. Parkujemy. Windą wyjeżdzamy na poziom ulicy. Poszło zdecydowanie za łatwo.
Na prawo ulica La Canebiere prowadzi prosto do portu, na lewo do Pałacu Longchamp. Przed nami kościół Saint-Vincent-de-Paul. Potem bulwarem Longchamp prosto do Pałacu. Po drodze podziwiamy uroki marsylskiej ulicy. Bogate kamienice. Równiutka nawierzchnia, dziur nawet na lekarstwo mimo, że całą szerokością jezdni kursują tramwaje.
Front Pałacu Longchamp mimo remontu robi duże wrażenie. Wielopoziomowe tarasy z fontannami i kaskadami wodospadów. Woda dodaje uroku temu miejscu. Ale największe wrażenie robi olbrzymia kolumnada. Z poziomu górnego tarasu rozciąga się widok na miasto i bazylikę stojącą na wzgórzu.
Wracamy tą samą drogą. Na La Canebiere im bliżej portu tym coraz większy ruch. Wreszcie zatoka i port. Na wodzie tysiące łodzi przycumowanych do setek kej. Las masztów. Idziemy lewym brzegiem w kierunku morza. Docieramy do miniaturowej plaży wciśniętej pomiędzy hotele i restauracje. Przed nami kontury wyspy, na której więziony był hrabia Monte Christo. Odwiedzamy Fort St-Nicholas pilnujący wejścia do portu. Stąd rozciąga się piękny widok na zatokę i miasto. Zdjęcie na widokówkę.
Ponad dachami na wzniesieniu góruje Bazylika Notre-Dame-de-la-Garde. Szybka decyzja: idziemy. Dotarcie do bazyliki z poziomu portu to spory wysiłek nawet dla wprawionych piechurów. Różnica poziomów to 155 m. Upał nie jest tu sprzymierzeńcem. Kilkakrotnie wydaje się, że jest już tuż-tuż, ale za chwile kolejne schody i kolejne podejście. Widok ze wzgórza rekompensuje jednak trudy wspinaczki. Dla mniej wprawionych dobra wiadomość: można wjechać samochodem.
Bazylika zbudowana w stylu bizantyjskim. Dolny poziom zajmuje skromna ciemna kaplica, górny to jasne wnętrze kościoła wykończone białym i czerwonym marmurem, z mozajkowymi sklepieniami. Aż kapie złotem. Z tarasu widokowego przed bazyliką podziwiamy panoramę Marsylii.
Schodzi się o wiele łatwiej. Wracamy do samochodu. Spacer po Marsylii zajmuje kilka godzin. Nie wydarza się nic nieprzewidzianego. Obawy okazują się nieuzasadnione. Czas ruszać w dalszą drogę.
