Na niedzielę zostawiliśmy sobie Valettę, "miejsce zbudowane przez dżentelmenów dla dżentelmenów". Niech choć w niedzielę będzie mi danym próbować podnosić swoje ego chełpiąc się tym zaszczytnym określeniem.
Valetta była odpowiedzią na zagrożenie ze strony Turcji, którego ekskalacją był chyba najbardziej krwawy i chwalebny okres w historii wyspy, określany jako Wielkie Oblężenie (1865 r.). Po odparciu islamskiego naporu na wyspę, Malta spływająca rzekami krwi, stanęła przed koniecznością wzmocnienia i przebudowania systemu umocnień obronnych, by ponownie nie dać sposobności tureckiej nawałnicy przetoczyć się po maltańskiej ziemi. W efekcie podjęte kroki doprowadziły do zbudowania jednego z najlepiej ufortyfikowanych miast obronnych świata. Na cześć wielkiego obrońcy wyspy Jean'a Parisot de la Valette nazwano je jego nazwiskiem.
Współczesna Valetta zachowała swój przedwiekowy urok. Bulwarowe deptaki, wąskie uliczki, balkonowe wypusty i wykusze, ograniczony ruch kołowy, wszystko to sprawia, że kroczenie valettańskimi uliczkami należy do czynności nader przyjemnych. Tymbardziej, że miasto na każdym kroku manifestuje swoją historyczną twarz. Co rusz natrafić można na miejsca zasłużone nie tylko w historii wyspy, ale często również i Europy, miejsca przypominające sie na stronicach dawnych ksiąg, również i współczesnych przewodników. Valetta ma jedną istotną zaletę, swoimi nieznacznymi rozmiarami, w połączeniu z odpowiednią iloscią zabytków, fascynujących uliczek, nie nuży. Nie sposób się Valettą męczyć, nie sposób dojść do stanu przesytu. W moim osobistym rankingu Valetta to jedno z najprzyjemniejszych miast Europy. Na mój sąd mają oczywiście wpływ także przemili mieszkańcy, na każdym kroku manifestujący swój śródziemnomorski temperament, czy to radością z dwudziestego tytułu mistrza Malty zdobytego przez tutejszy FC Valetta, czy swobodnym podejściem do życia.
