Plac Wilsona to stacja warszawskiego metra zlokalizowana na Żoliborzu koło ulicy Juliusza Słowackiego, w północnej części Placu Wilsona, w okolicy ulic Adama Mickiewicza i Zygmunta Krasińskiego. Nazwa stacji oraz placu pochodzi od nazwiska 28. Prezydenta USA Woodrowa Wilsona. Rada Języka Polskiego zaleca, by nazwę placu, a więc również i stacji, wymawiać tak, jak wymawiano ją od chwili nazwania placu w 1928 roku - w wersji spolszczonej, z głoską „w”na początku. Pierwotną planowaną nazwą stacji był Plac Komuny Paryskiej. Projektantem stacji jest Andrzej Chołdzyński, zaś wykonawcą była firma Hydrobudowa-6. Stacja została oddana do użytku 8 kwietnia 2005 roku i była stacją końcową I linii warszawskiego metra aż do 29 grudnia 2006 roku. 7 kwietnia 2008 roku na konferencji "Metrorail" Plac Wilsona został uznany za najładniejszą stację metra na świecie, która powstała w ostatnich latach. W maju 2008 roku warszawiacy wybrali ją także po raz pierwszy swoją ulubioną stacją. Ten wybór potwierdzili oni także w roku następnym.
Jest to stacja dwukondygnacyjna z peronem-wyspą o szerokości 11 m i długości 120 m. Po obu stronach peronu znajdują się schody ruchome i stałe, na powierzchnię prowadzą 4 windy. Powierzchnia stacji wynosi 4.759 m2, a kubatura – 44.389 m3. Stacja jest utrzymana w kolorach szarości i srebra. Na posadzce w okolicach schodów jest ciekawa, kamienna mozaika. Ściany koło torowisk stanowią ciekawą fakturę, wykonane są ze stali łatwordzewiejacej (cortenowskiej), wierzchnia warstwa rdzy zabezpiecza ją przed dalszym utlenianiem. We wnętrzu zestawiono ze sobą kamień, stal, szkło oraz polerowany, barwiony beton. Na terenie stacji znajdują się: punkty handlowe, bankomat oraz toalety. Jest też wyposażona w defibrylator. Kopuła po stronie południowej stacji Plac Wilsona jest elementem architektoniczno-konstrukcyjnym niespotykanym w warszawskim metrze. Wykonana w kształcie elipsy pełni funkcję lampionu, który rozświetla stację. Przyczynia się też do tłumienia hałasu jeżdżących składów metra. W zależności od pory dnia, kopuła świeci na czerwono, fioletowo, niebiesko lub zielono. Ciekawymi elementami należącymi do kompleksu stacji są też wejścia z ulicy. W środkowej części wejścia znajduje się szyb windy, po prawej stronie schody ruchome jadące na poziom ulicy, a po lewej schody stałe. Całość wejścia jest osłonięta szkłem z napisem "Plac Wilsona". Tory odstawcze znajdują się zaraz za północną częścią stacji. Długość komory to 270 m. W okresie kiedy stacja Plac Wilsona była stacją końcową, tory odstawcze służyły jako hala manewrowa, umożliwiając zawracanie pociągów w kierunku Kabat. Tory manewrowo-postojowe mają długość 160 m, koło nich jest peron, umożliwiający przejście maszyniście z jednego końca pociągu na drugi. W przyszłości tory odstawcze mogą być wykorzystane w sytuacji, gdy na trasie zepsuje się jakiś skład. Można go będzie wtedy odholować na najbliższe tory odstawcze. Na stacji Plac Wilsona obecnie nocują 2 z 4 pociągów, które zostają na noc w tunelach. Powierzchnia torów odstawczych - 9.847 m², kubatura - 61.276 m³ (część podziemna) i 245 m³ (część naziemna). Średnie zagłębienie stacji (mierzone od główki szyny do powierzchni) wynosi 19 m.
W najbliższej okolicy stacji znajdują się: Urząd Dzielnicy Żoliborz, Kino „Wisła”, Kościół p.w. św. Stanisława Kostki i Park im. Stefana Żeromskiego.
Pierwszy pociąg w kierunku Młocin odjeżdża o 5:05, a ostatni o 0:41 (w sobotę 0:44), natomiast w kierunku Kabat pierwszy wyrusza o 5:08, a ostatni o 0:20 (w sobotę 0:23). Pierwszy nocny kurs weekendowy odjeżdża ku Młocinom o 0:44, a ostatni o 2:59, natomiast w stronę Kabat pierwszy skład wyrusza o 0:23, a ostatni o 2:53.
