Podróż Madera. Kwiat Atlantyku - Zachód wyspy - najwyższy klif, jedyny płaskowyż

Kolejne dni pobytu decydujemy się przeznaczyć na zwiedzenie kolejno zachodniej, wschodniej i centralnej części wyspy. Wiemy, że każda z nich może się pochwalić wieloma różnymi atrakcjami i charakteryzuje się odmiennym krajobrazem, więc pragniemy przekonać się, który rejon zrobi na nas największe wrażenie.

I tak pewnego poranka wyruszamy z miejscowości Caniço de Baixo na zachód wyspy. Towarzyszy nam wspomniany już wcześniej przewodnik, rodowity Maderyjczyk - bardzo szczupły, bardzo opalony i bardzo zabawny pan w średnim wieku. Szybko odkrywamy, że ma on w zwyczaju dzielić się swoimi odczuciami na temat wyspy nie szczędząc rozmaitych, pozytywnych przymiotników. Jak sam przyznaje, uwielbia to miejsce, a my nie mamy wątpliwości, że lubi również swój zawód. Zapytany o „Wyspy kanaryjskie” jest niemal oburzony, gdyż twierdzi, że nie ma tutaj czego porównywać. Twierdzi, że na „kanarach” był i owszem są ładne, ale zdecydowanie nie tak piękne jak jego ukochana wyspa. Na Maderze możemy w zasadzie znaleźć wszystko (no może poza plażami), co na “Kanarach” (góry, plaże, wulkany i zieleń)  jest “rozrzucone” pomiędzy różnymi wyspami.

Pierwszym przystankiem na naszej drodze jest „piękny, bardzo ładny” (a jakże by inaczej) klif Cabo Girão o wysokości 580m. To podobno najwyższy klif w Europie (nie licząc fiordów Norwegii) chociaż spotkałam się z różnymi opiniami na ten temat. Tak samo umowne jest przypisywanie Madery do Europy (głównie przez to, że jest to portugalska wyspa), bo tak w zasadzie Madera podobnie jak “Kanary” jest wyspą afrykańską. Nie zmienia to faktu, że widok ze skały prawie pionowo spadającej w dół do oceanu jest imponujący. Zerkając w dół urwiska można dostrzec u stóp klifu niewielki obszar ziemi uprawnej zwany Fajãs. Wcześniej można się było dostać do niego tylko łodzią, ale w 2003 została zainstalowana kolejka linowa ułatwiająca rolnikom łatwiejszy dostęp do uprawy.

Podczas przejazdu podziwiamy górskie krajobrazy. Większość domów położonych jest na stromych zboczach, często w dość niedużej odległości od siebie tak więc sąsiad z domu powyżej ma widok na sam dach położonego poniżej budynku.
Pozytywna jest panująca na wyspie spójność budownictwa – większość domów ma białe ściany, dachy wyłożone pomarańczową dachówką oraz drewniane, zielone okiennice. Dzięki temu mimo bardzo dużego zagęszczenia budynków krajobraz sprawia wrażenie w miarę uporządkowanego. Przy domach znajdują się tzw. tarasy, które na stromych stokach pozwalają mieszkańcom posiadać pola uprawne.

Kolejnym przystankiem jest typowa rybacka wioska Ribeira Brava na południowo-zachodnim wybrzeżu wyspy. Nazwa miejscowości (Dzika rzeka) nawiązuje do rzeki przez nią przepływającej, której wody, podczas mocnego deszczu w górach, z impetem spływają w dół do morza.
Dwa miesiące po naszej wizycie Dzika rzeka ukazała mieszkańcom swoje prawdziwe oblicze. W wyniku nawałnicy, która rozpoczęła się w lutym 2010 roku, zginęło 45 osób. Powodzie i lawiny ziemne uszkodziły1/5 całej sieci drogowej na wyspie i zniszczyły 500 pojazdów. Najbardziej ucierpiało południowe wybrzeże wyspy - stolica Madery oraz pobliskie Ribeira Brava.

Spacer po mieście rozpoczynamy wzdłuż promenady, gdzie znajdują się liczne restauracje, bary i sklepy z pamiątkami, następnie mijamy kościół św. Benedykta (São Bento) wybudowany w stylu charakterystycznym dla tego rodzaju budowli na wyspie, a na koniec z deptaka ciągnącego się wzdłuż wybrzeża schodzimy na piaszczystą, czarną plażę z drewnianymi kładkami i słomianymi parasolami.

Naszą wycieczkę kontynuujemy przez jedyny na Maderze płaskowyż Paul da Serra. Na wysokości 1400 m n.p.m. nagle otwiera się przed nami porośnięta trawą równina, o zupełnie innym charakterze niż to wszystko co widzieliśmy dotychczas na wyspie. Wrzosowisko obejmujące powierzchnię około stu kilometrów kwadratowych stanowi odpoczynek od górzystego terenu Madery.

Zatrzymujemy się na chwilę, aby móc podziwiać znajdujące się wokół zielone doliny i góry, a następnie wyruszamy w kierunku nadmorskiego miasteczka Madalena do Mar. Dogodne położenie tej miejscowości i jej klimat sprawia, ze znajduje się tutaj największa plantacja bananów na wyspie. Droga wiodąca przez położone na zboczach gór pola bananowców prowadzi nas do Porto Moniz. Atrakcją miejscowości są naturalnie uformowane baseny skalne. Dzięki morskim falom, które z impetem przelewają się przez zapory skalne, woda w basenach ulega naturalnej wymianie. Ocean jest tego dnia zbyt wzburzony, więc kąpać się nie można, ale mamy czas na krótki spacer wzdłuż wybrzeża i podziwianie mnóstwa sterczących z morza ostrych skał wulkanicznych. W Porto Moniz znajduje się też jedyne na Maderze lądowisko dla helikopterów.

Po dotarciu na północ wyspy odwiedzamy malownicze miasteczko São Vincente, w którym wybieramy się na obiad do restauracji Quebra Mar zlokalizowanej w okrągłym budynku z dużymi oknami i wspaniałym widokiem na morze. Lokal wyglądający z pozoru zwyczajnie okazuje się być dość oryginalnym miejscem. Podczas oczekiwania na posiłek zauważamy, że nasz stolik zmienił delikatnie swoje położenie, a widok stał się ładniejszy. Podłoga restauracji powoli, prawie niezauważalnie obraca się wokół własnej osi, co sprawia, że każdy z gości siedzących przy stole ma możliwość rozkoszowania się widokiem na ocean, więc nikt nie jest poszkodowany.
Na obiad oczywiście, a jakże by inaczej - espada. Posiłek standardowo okazuje się jak na mój gust za mało doprawiony, ale i tak jest smaczny zwłaszcza, że na stole stoi madera.

Po obiedzie wyruszamy zwiedzić znajdujące się w São Vincente Groty Świętego Wincentego (Grutas de Sao Vicente) - podziemne tunele, którymi płynęła lawa w czasie kształtowania się wyspy. Spacerując wąskimi korytarzami podziwiamy podziemne jeziora z krystalicznie czystą wodą oraz ciekawie uformowane ściany i sufity. Na zakończenie w multimedialnym Centrum Wulkanicznym (Centro do Vulcanismo) oglądamy film o procesach wulkanicznych, które doprowadziły do powstania Madery.