W drugi dzień Świąt wyruszamy przed świtem samochodem do Agry. Czeka nas do przejechania ponad 400 kilometrów, a po Indiach podróż samochodem nie należy do łatwych, o czym wielokrotnie się przekonaliśmy. Na długich odcinkach dwupasmowa droga krajowa ma w zasadzie szerokość tylko na jeden samochód ciężarowy, więc wszelkie mijanki z nadjeżdżającymi z przeciwka pojazdami odbywają się na styk. Przy tym tabuny wielkich ciężarówek w ogóle bardzo niechętnie ustępują komukolwiek (z wyjątkiem krów). A gdy zdawałoby się, że w cały galimatias nie wciśnie się już przysłowiowej szpilki, to we wszystkie szczeliny wciskają się jeszcze nieustraszeni motocykliści. Przy czym rzadko kiedy jeżdżą w pojedynkę, bo na przeciętnym ledwo zipiącym motocyklu jadą często 4 osoby. Do stałych użytkowników dróg należą jeszcze tuk-tuki i traktory z przyczepami, których kierowcy z zabalsamowanym wzrokiem są głusi na wszelkie sygnały stale trąbiących klaksonów i jakiekolwiek zasady zdrowego rozsądku i jadą zwykle środkiem manewrując bez żadnego ostrzeżenia po szosie to w lewo to w prawo w sobie tylko zrozumiałym celu.
Po drodze zatrzymujemy się jeszcze w Orchha, gdzie jest wspaniały pałac maharadży z XVI wieku. Można by tu spędzić cały dzień, ale czas nagli i jedziemy dalej. W Gwalior znowu odbijamy z głównej drogi aby zobaczyć stary fort, następną perełkę architektury. Tu też moglibyśmy spędzić przynajmniej pół dnia, ale do Agry mamy jeszcze kawałek drogi a nie chcemy jechać zbyt długiego odcinka po ciemku, bo ilość adrenaliny, jaką nam aplikuje jazda w dzień to maksimum tego, co możemy znieść. Jazda po ciemku wygląda podobnie jak w dzień, tylko większość pojazdów jest nieoświetlona…
Agra słynie z dwóch rzeczy: z Taj Mahal i Czerwonego Fortu. O ile ten pierwszy zdobył światowa sławę, to ten drugi zwykle staje się znany dobiero dla tych, którzy odwiedzają Agrę, aby zobaczyć na własne oczy Taj Mahal. Obie budowle są zachwycające.
Taj Mahal z zewnątrz wprowadza w zachwyt. Wewnątrz zresztą też by wprowadzil w niemniejszy zachwyt, gdyby dało się jego wspaniałe ornamenty łatwiej pokontemplować, ale islamskim zwyczajem najwspanialsze dekoracje są zwykle ukryte w mroku lub wysoko na niewidocznym sklepieniu, coś o czym już przekonaliśmy się w Maroku. Inkrustowane półszlachetnymi kamieniami marmurowe ściany tworzą ekwilibrystyczną ornamentykę, którą można podziwiać jedynie chodząc z latarką, której oczywiście nie wolno pod żadnym pozorem wnieść na teren Taj Mahal. Trudno tu w zasadzie cokolwiek wnieść. Przy wejściu jest duża tablica informująca czego nie wolno wnosić. Tak jak na lotnisku wszyscy przechodzą przez bramkę, później strażnik lub strażniczka wszystkich oklepuje a następnie sprawdza zawartość plecaków. Wyciągam aparat, dodatkowy obiektyw, torbę z kamerą, wyciągam kamerę a na dnie jest jeszcze mikrofon kierunkowy z piórkową osłoną od wiatru. Strażnik pyta co to jest. Przewodnik za mnie odpowiada, że to jest do czyszczenia obiektywu… Później mi się pyta co to właściwie jest. Odpowiadam, że to mikrofon. Przewodnik mi tłumaczy, że mikrofonów też nie wolno wnosić. Kamerę można wnieść tylko do pewnego miejsca i później też ją należy zdeponować. Wolno tylko wnosić aparat fotograficzny, a to że większość obecnych aparatów cyfrowych zaopatrzona jest w kamerę, to jakoś już nikomu nie przeszkadza…
Drugą atrakcją Agry jest Red Fort. Jest to wielki kompleks z murami obronnymi i pałacami. Większość budynków utrzymana jest w czerwonej tonacji, ale kilka pałaców wewnątrz jest zrobiona z białego marmuru.
