George Orwell miał powiedzieć, że jest to najszkaradniejsza budowla stworzona ludzką ręką. Rzeczywiście, chyba każdy, kto odwiedził Barcelonę przyzna, że Sagrada Familia widziana po raz pierwszy sprawia wrażenie bardziej strasznej, niż pięknej. Niezależnie, czy widzimy ją z poziomu ulicy, czy z wysokości Parku Park Güell, wrażenie jest niezapomniane.
Wysokie, bezkształtne wieże budowli sprawiają wrażenie ulepionych ze słomy i błota. Gotyckie przypory rozpierają się na boki jak łapy pająka. Z fasady przechodniów śledzą groźne oczy kamiennych świętych. Jedyna bezapelacyjnie ładna rzecz, która wyłania się z tego chaosu to cukierkowe zakończenia wież, które wyglądają jak kolorowe balony, mające zaraz ulecieć do nieba. Te jednak ciężko jest dostrzec, gdyż jak powiedział sam Gaudi, przeznaczone są dla oczu nie ludzi, lecz aniołów.
Pierwsze wrażenie jest niepokojące, ale wiedzeni ciekawością podążamy za tłumem turystów i przestępujemy próg bazyliki. Przecieramy oczy ze zdziwienia. Wnioskując z zewnętrznej formy budowli, która zdaje się prawie nie mieć okien, spodzieliśmy się mrocznego gotyckiego wnętrza, tylko gdzieniegdzie oświetlonego światłem przebijającym się przez witraże. Tymczasem w środku bazyliki jest... jakby jaśniej niż na zewnątrz. Jest tak jakby wszystkie kryształowe oculusy umieszczone w sklepieniu zbierały całe światło dnia i zamykały je w kościele jak w szkatułce. Iluminacja w materialnej formie.
Wnętrze bazyliki jest całkowitym przeciwieństwem jej fasady. Na zewnątrz forma ciemna, niepokojąca, groźna. W środku przestrzeń kryształowo jasna, czysta, uporządkowana. Na zewnątrz chaos, w środku ład. Na zewnątrz zamęt, w środku błogi spokój. Przestępując próg Sagrady Familii czujemy się, jakbyśmy opuszczali świat doczesny z jego brudem i zgiełkiem i przechodzili do miejsca leżącego w jakiejś innej czasoprzestrzeni, gdzie lasy są białe a niebo złote.
I wierzcie lub nie, ale wszyscy, niezależnie od narodowości, wieku i wyznania, na ten widok przyklękają. Choćby po to, żeby zrobić zdjęcie.
Wysokie, bezkształtne wieże budowli sprawiają wrażenie ulepionych ze słomy i błota. Gotyckie przypory rozpierają się na boki jak łapy pająka. Z fasady przechodniów śledzą groźne oczy kamiennych świętych. Jedyna bezapelacyjnie ładna rzecz, która wyłania się z tego chaosu to cukierkowe zakończenia wież, które wyglądają jak kolorowe balony, mające zaraz ulecieć do nieba. Te jednak ciężko jest dostrzec, gdyż jak powiedział sam Gaudi, przeznaczone są dla oczu nie ludzi, lecz aniołów.
Pierwsze wrażenie jest niepokojące, ale wiedzeni ciekawością podążamy za tłumem turystów i przestępujemy próg bazyliki. Przecieramy oczy ze zdziwienia. Wnioskując z zewnętrznej formy budowli, która zdaje się prawie nie mieć okien, spodzieliśmy się mrocznego gotyckiego wnętrza, tylko gdzieniegdzie oświetlonego światłem przebijającym się przez witraże. Tymczasem w środku bazyliki jest... jakby jaśniej niż na zewnątrz. Jest tak jakby wszystkie kryształowe oculusy umieszczone w sklepieniu zbierały całe światło dnia i zamykały je w kościele jak w szkatułce. Iluminacja w materialnej formie.
Wnętrze bazyliki jest całkowitym przeciwieństwem jej fasady. Na zewnątrz forma ciemna, niepokojąca, groźna. W środku przestrzeń kryształowo jasna, czysta, uporządkowana. Na zewnątrz chaos, w środku ład. Na zewnątrz zamęt, w środku błogi spokój. Przestępując próg Sagrady Familii czujemy się, jakbyśmy opuszczali świat doczesny z jego brudem i zgiełkiem i przechodzili do miejsca leżącego w jakiejś innej czasoprzestrzeni, gdzie lasy są białe a niebo złote.
I wierzcie lub nie, ale wszyscy, niezależnie od narodowości, wieku i wyznania, na ten widok przyklękają. Choćby po to, żeby zrobić zdjęcie.
