Po atrakcjach, jakie nam dostarczyło Karakorum, dawna stolica Imperium Mongolskiego, czas było wracać do obecnej stolicy Mongolii – Ułan Bator. Nasza gospodyni za dodatkową symboliczną wręcz opłatą 500 tugrików zakupiła nam bilety na autobus, który odjeżdżał następnego poranka. Jak się potem okazało, nie był to ten sam autobus, jakim tu przyjechaliśmy kilka dni temu. Nie był to w ogóle autobus, ale stary minibus. Choć przestrzeni w nim było mniej więcej o połowę mniej niż w autobusie, to ludzi było prawie tyle samo. Większość w dodatku z najróżniejszymi tobołkami. Pojęcie ciasnoty nabrało zupełnie innego znaczenia... Podróż tak jak poprzednio trwała pół dnia, ale tym razem trasa nie wiodła po asfaltowej drodze, ale po stepie, dostarczając nam dodatkowych atrakcji (jakby jazda pół dnia w małym zapchanym do maksimum minibusie nie wystarczyła...), zarówno wizualnych, jak i motorycznych. Jazdę zaś umilała nam puszczana zwyczajowo w takich minibusach tradycyjna muzyka mongolska, miło nastrajająca pasażerów i świetnie współgrająca z widokami za oknem – mongolskim stepem w najróżniejszych odmianach.
„Stepy zajmują jedną piątą terytorium Mongolii, czyli tyle, ile obszar całej Polski. Pewnie dlatego, kiedy mówi się o mongolskich miastach, najczęściej pada tylko jedna nazwa: Ułan Bator. Drugim co do wielkości jest Erdenet (…). Jest jeszcze Darchan, nieco ponad 200 kilometrów na północ od Ułan Bator. I to wszystko. Reszta kraju to rozłożyste, malownicze stepy. Mogą by zielono-trawiaste albo suche, surowe, pustynne. Te pierwsze latem wyglądają jak soczyste dywany utkane liliami, sasankami i goździkami. Drugie – budzą respekt. Konsekwentnie minimalistyczne mogłyby być inspiracją dla twórców skandynawskiego designu.” Beata Sadowska - „Voyage” sierpień 2010
KOSZTY:
autobus Karakorum – Ułan Bator = 12500 MNT = 30,37 zł
