Podróż W Azji, której głosu już nie słychać - PEREŁKA ZACHODNIEGO WYBRZEŻA

Listopad nie jest najlepszym okresem na plażowanie na rajskich wyspach Malezji. Te najpiękniejsze, ogarnięte podróżniczą świadomością, pozostają w objęciach szalejącego w najlepsze monsunu. Część z nich jest dosłownie zamknięta na cztery spusty. Jako takie plażowe możliwości oferuje jedynie zdecydowanie uboższe w tej kwestii wschodnie wybrzeże. Tutaj jednak wybór ograniczony jest w zasadzie do dwóch destynacji. Pierwszą z nich jest wyspa Penang, miejsce bardziej jednak znane z kulinarnych delikatesów, o czym miałem zresztą sposobność pisać nieco wyżej, niźli z oferujących hedonistyczne doznania plaż. Langkawi rzeczywiście bardziej inspiruje swymi białopiaskowymi plażami, niemniej wizja współdzielenia wyspy z gruboportfelowymi, resortowymi turystami, skutecznie tłamsi wyspiarskie zapędy. Dobrze, że gdzieś tam udało się odgrzebać wzmiankę o malutkiej, zapomnianej przez świadomość masowej turystyki, wysepce Pangkor. Malutka ciałem, zajmująca raptem powierzchnię 8 kilometrów kwadratowych, wielka jest swymi cudownymi atrakcjami. Zagubiona w bezkresach oceanu Indyjskiego, podobnież zagubiona bywa w opasłych przewodnikach. Chyba ostatni fakt decydująco wpływa na niebywałą urokliwość wyspy. Ukryta przed drapieżnymi mackami katalogowej turystyki oferuje możliwość zobaczenia społeczności rybackiej, potomków dawnych piratów, w dalszym ciągu prowadzących połowy i przetwórstwo dawnymi metodami. Daje możliwość obcowania na cudownych, praktycznie pustawych, otoczonych strzelistymi palmami, plażach. Stwarza sposobność zobaczenia niestłamszonej turystycznym butem natury, czystej, wolnej, kolorowej. Gdzieś tam pośród koron drzew przelatują wielkodziobiaste dzioborożce, gdzieś w listowiu buszują małpy, gdzieś pomiędzy przybrzeżnymi rafami żerują żółwie morskie. Takich miejsc na świecie niestety coraz mniej ...