Przejazd wzdłuż północnego brzegu jeziora upewnił nas, że nie ma tutaj czego szukać. Campingi, wioski rybackie, wymarzone miejsce na podglądanie dzikiego ptactwa i wycieczki rowerowe, łowienie ryb. Pogoda nie sprzyjała kąpielom.
W związku z powyższym pojechaliśmy prosto do Hortobagy, które jest siedzibą parku narodowego. Tutaj, na wielkich pustkowiach, zwanych "puszta" od niepamiętnych czasów węgierscy pasterze wypasali siwe rogate bydło i włochate świnie. Dziś można to już zobaczyć tylko na specjalnie dla turystów zorganizowanych pokazach, na które nie poszliśmy, bo były dość późno (o 16.oo), a nie mogliśmy zostać na noc, bo kończyły się nam pieniądze i trzeba było jechać do jakiegoś bankomatu, no i żal nam było pieniędzy (2500 Ft).
W Hortobagy znajduje się niewielkie muzeum przyrodnicze, i akurat odbywał się jakiś piknik myśliwski, a przy okazji także jarmark miejscowego rzemiosła i przysmaków. Kupiliśmy trochę sera (sprzedawca znał dwa słowa po polsku: "kozi" i 'krowi") a także miejscowy "słodycz", który wyglądał jak zapakowany w celofan kawał starej pianki do montażu okien. Nie polecam wam tego zakupu.
Atrakcja parku jest kolejka wąskotorowa, ale jak dowiedzieliśmy się ze strony parku, przetłumaczonej przez nieocenionego wujka G. tego dnia "kolejka nie leci", co potwierdziły panie w informacji. Dostaliśmy za to mapkę okolic, na której była miedzy innymi zaznaczona csarda (karczma), a że zbliżała się pora obiadu, to ruszyliśmy w te stronę.
Csardy w zaznaczonym miejscu niestety nie było, trafiliśmy na inną, dopiero 6 km przed Debreczynem, gdzie posililiśmy się świetnym gulaszem.
W Debreczynie zatrzymaliśmy się tylko przy bankomacie, nocowaliśmy w Tokaju, po drodze obserwując krwawy zachód słońca i burzowe chmury wiszące nad ziemią. .
