Tym razem naszym przewodnikiem był Polak mieszkający od pewnego czasu w Estonii. Wraz z nim rozpoczęliśmy zwiedzanie od przejazdu do kilku ciekawych miejsc znajdujących się poza centrum miasta. Dwa najważniejsze z nich to amfiteatr, gdzie odbywają się festiwale ludowe, na które przybywa zawsze kilka tysięcy osób, oraz olimpijska wioska żeglarska Pirita.
Następnie udaliśmy się na Stare Miasto, zaczynając zwiedzanie od jego górnej części, wzgórza Toompea. Największe wrażenie zrobił na mnie Sobór św. Aleksandra Newskiego, którego niestety nie mogłam obejrzeć w całej okazałości z powodu trwającego właśnie remontu niektórych jego części. Naprzeciwko, znajduje się estoński parlament, a dalej wieża zwana „Długi Herman”, na której szczycie powiewa flaga państwowa i dwa razy dziennie odgrywany jest hymn Estonii (jego melodia jest taka sama, jak hymnu Finlandii).
Po obejrzeniu panoramy miasta z kilku kolejnych tarasów widokowych (poprzedniego dnia samodzielnie udało nam się odkryć tylko jeden) zeszliśmy do dolnej części Starego Miasta. Granicę wyznaczają miejsce mury, w których ciągu zachowało się ponad 20 z 45 baszt. Jedna z nich nosi nazwę Kiek in de Kök. Znaczy to mniej więcej tyle, co „zajrzyj do kuchni”. Podobno wartownik ze szczytu wieży mógł zobaczyć co się dzieje wewnątrz większości tallińskich domów. Jego dodatkowym zadaniem (poza wypatrywaniem nieprzyjaciół) było sprawdzanie, czy z któregoś z budynków nie da się wyczuć aromatu kawy. Za jej parzenie zostawało się ukaranym, bo kawa była w tamtych czasach nielegalną używką.
Poza tym widzieliśmy jeszcze dwa miejsca pamięci, nieznacznie od siebie oddalone. Jedno z nich dotyczy naszego kraju – jest to tablica upamiętniająca internowanie, a następnie ucieczkę ORP „Orzeł” 15 września 1939 roku. Drugie to tablica i pomnik poświęcone ludziom, którzy zginęli podczas zatonięcia fińskiego promu MS Estonia w 1994 roku (płynął z Tallina do Sztokholmu). Większość pasażerów spośród ponad 850 osób stanowili Estończycy. Według oficjalnego raportu przyczyną katastrofy były wady konstrukcyjne furty dziobowej, ale istnieją również przypuszczenia, że doszło do niej przez eksplozję materiałów wybuchowych przekazywanych nielegalnie Szwecji przez Rosję.
