Do Helsinek płynęliśmy promem przez Zatokę Fińską. Rejs trwał niespełna trzy godziny. Morze było spokojne, ale jednak na pokładzie wiał silny wiatr i ciężko było się po nim poruszać, nie mówiąc już o pozostawieniu czegoś na zewnątrz (przesuwały się nawet torby i krzesła). Prom miał dziesięć pięter, z czego trzy przeznaczone na sklepy, restauracje, itd. Przechadzając się na zmianę po wietrznym pokładzie i wewnętrznych częściach promu nie zauważyłam nawet jak szybko minęły te trzy godziny.
Helsinki zachwycają od pierwszego wejrzenia (przynajmniej jeśli dociera się do nich od morza). Przy brzegu rozsianych jest mnóstwo drobnych wysepek, z czego całkiem sporo jest zamieszkanych. Po zbliżeniu się do stałego lądu dobrze widać też twierdzę Suomenlinna. Najpierw należała ona do Szwedów, potem Rosjan, teraz nie jest już używana, ale jest jedną z głównych atrakcji dla turystów odwiedzających Helsinki. Można do niej dotrzeć jednym z promów odpływających co jakiś czas z centralnego placu miasta, na którym codziennie odbywa się targ. Na wschodniej części placu sprzedawcy oferują głównie pamiątki i wszystko, co może zainteresować turystów. Natomiast zachodnia część jest zdominowana przez handlarzy owocami i warzywami. Ceny na całym targu są bardzo wysokie i zarówno w przypadku produktów żywnościowych, jak i pamiątek lepiej jest kupować je gdzieś dalej od turystycznego centrum, gdzie wszystko jest choć trochę tańsze.
Po niezbyt długim czasie spędzonym na targu udaliśmy się do najdalej wysuniętej na zachód części placu, gdzie stoi fontanna z rzeźbą Havis Amandy, wyłaniającej się z fal syreny. Co roku w Noc Walpurgii, czyli Vappu jej głowa zostaje udekorowana tradycyjną fińską białą czapką z czarnym daszkiem i obwódką, którą otrzymuje uczeń po zdaniu egzaminów kończących naukę w szkole. W tym czasie zbierają się pod fontanną studenci z różnych miast w Finlandii, ubrani w kombinezony symbolizujące ich uczelnie. Zabawa trwa bardzo długo, ale zaraz po jej zakończeniu zaczynają się porządki, które sprawiają, że ciężko poznać co działo się na placu jeszcze jakiś czas temu. Podobnie jest zresztą w przypadku codziennego targu – zamyka się on zawsze o tej samej godzinie, handlarze zbierają swoje rzeczy, miejskie służby oczyszczają dokładnie plac i po chwili po targu nie ma ani śladu. Helsinki ogólnie są czystym i uporządkowanym miastem. Najgorzej jest w rejonach o największym natężeniu ruchu turystycznego, gdzie da się znaleźć pozostawione przez przyjezdnych śmieci na chodnikach.
Po zakończeniu zwiedzania placu obejrzeliśmy Sobór Uspieński, a potem przeszliśmy na Senaatintori, czyli Plac Senacki. Tam znajduje się katedra luterańska – Tuomiokirkko, zaprojektowana (tak jak i wiele innych budynków w mieście, oraz praktycznie cały układ jego centralnej części) przez C. L. Engela. Stoi ona na wzniesieniu, żeby dostać się do środka trzeba wdrapać się po schodach ciągnących się prawie na szerokość całego placu. Poniżej, na środku placu, stoi pomnik Aleksandra II, który pozytywnie zapisał się w historii Finlandii i jest przez jej mieszkańców dobrze wspominany (m. in. ustanowił fiński językiem urzędowym obok szwedzkiego).
W Helsinkach udało nam się jeszcze zobaczyć kościół wykuty w skale (Temppelinaukio), pomnik Sibeliusa (najbardziej znanego fińskiego kompozytora), Uniwersytet Helsiński, stadion olimpijski (na którym igrzyska odbywały się w 1952 roku) a zaraz przed nim pomnik jednego z najlepszych fińskich sportowców (Paavo Nurmi), pomnik Mannerheima (dowódcy wojsk z obu wojen światowych, który poprowadził Finów do niepodległości) i Linnanmäki (wesołe miasteczko z 1950 roku).
Dzień był pełen wrażeń, dla mnie szczególnie ważny przez mój sentyment do Finlandii. Jakiś czas temu zaczęłam uczyć się fińskiego, dlatego sporym przeżyciem było dla mnie usłyszenie tego języka z ust prawdziwych Finów, a tym większym, że udawało mi się nawet co nieco zrozumieć. Na pamiątkę kupiłam sobie „Kalevalę” (uznawaną w Finlandii za epos narodowy) w dwóch wersjach językowych – angielskiej i fińskiej.
