Niestety zmęczenie i późna pora kazały nam szukać noclegu już w połowie drogi do Belgradu. Zdecydowaliśmy się zjechać do miejscowości o całkiem przyjemnej nazwie, a mianowicie Jagodina, czyli po naszemu Truskawka.
Główna ulica, na którą wjechaliśmy w pewnym momencie robi się ślepą uliczką, a jej dalszy odcinek stanowi miejski deptak. Jak nam doradziła młoda kobieta zagadnięta o tani nocleg, powinniśmy się udać do małego pensjonatu kilkaset metrów stamtąd, bo jedyny hotel w mieście jest w socrealistycznym stylu i przechodzi właśnie remont. W owym pensjonacie poinformowano nas, że nie ma miejsc, ale na całe szczęście jakimś cudem młody człowiek schodzący ze schodów stwierdził, że przecież jest ostatni wolny pokój na drugim piętrze, który wzięliśmy w ciemno nie mając innego wyboru.
Nasz wybawca, który był chyba synem właścicielki pensjonatu, poszedł ze mną po samochód, by go zaparkować na tyłach pensjonatu. Po drodze opowiadał mi jak wiele atrakcji ma Jagodina i jak władze nie chcą jej promować. Mówił też coś o mafii, malwersacji publicznych pieniędzy, braku perspektyw w jego kraju i tego typu rzeczy. Znałem te historie z Bułgarii, ale tamten kraj jest członkiem Unii Europejskiej, a Serbia raczej nie aspiruje do członkowstwa w tych strukturach. Widać wszędzie są te same problemy, gdy się nadstawi dobrze ucha i pociągnie za język.
Podczas tego krótkiego, nocnego spaceru po miasteczku zauważyłem spore tłumy przechadzające się po deptaku. To chyba zasługa chłodniejszej pory po upalnym dniu i tych atrakcji o jakich wspominał mój rozmówca, wśród których zapewne przoduje park wodny i zoo, co nas dosyć zaskoczyło, bo nasz przewodnik Jagodinę opisywał dosyć lakonicznie. Rankiem udaliśmy się jednak tylko na krótki spacer po miasteczku, oglądając między innymi zabytkowe domy przy głównej ulicy, która za dnia znów stała się przejezdna oraz cerkiew z wieżą zegarową, a także robiąc niezbędne zakupy.
