Po nieudanej próbie dotarcia do Sandwich Harbour postanowiliśmy skorzystać z ważnej przepustki do Parku Namib-Naukluft i wybraliśmy się na Welwititschia Drive. 130-kilometrowa trasa wiedzie przez żwirowe równiny niepozornych porostów, średnio interesujące pozostałości kilku kopalni żelaza, spektakularny księżycowy krajobraz no i w końcu piaszczyste pola pełne Welwitschia mirabilis. Te wyjątkowe rośliny występują jedynie na pustyni Namib, a wiek najstarszego okazu szacuje się na jakieś 1500 lat. Jest rzeczywiście imponujących rozmiarów, ale kto wie czy nie miało na to wpływu pobliskie złoże uranu?
Przed wyruszeniem w głąb kraju zapiaszczyliśmy się jeszcze wstępnie na 100-metrowej Wydmie Nr 7, po czym skierowaliśmy się do przełęczy Kuiseb. Wybraliśmy okrężną, południową trasę wiodącą przez pustkowia pustyni Namib. Droga okazała się wyjątkowo nudna i dopiero po przekroczeniu kanionu rzeki Kuiseb krajobraz wrócił do wysokich, namibijskich standardów malowniczości. Późnym popołudniem zatrzymaliśmy się jeszcze w uroczej osadzie Solitare, gdzie ja utknęłam przy fotogenicznych wrakach aut, a faceci bez zastanawiania się popędzili do ciastkarni.
Do parku Gór Naukluft dotarliśmy tuż przed zachodem słońca, wystarczająco wcześnie by zdołać wysłuchać bardzo szczegółowego opisu szlaków i zrobić kilka rundek wokół niemal pustego kempingu w poszukiwaniu idealnie płaskiego miejsca na nocleg. Następnego ranka nie specjalnie spieszyliśmy się z wyjściem w góry, a ja grzebałam się zachwycona wysypem "kwiatków i żuczków". Nic więc dziwnego że ten zaledwie 17-kilometrowy szlak Waterkloof kończyliśmy już późnym popołudniem. Jakaż to była przyjemna odmiana od ciągłego siedzenia w aucie!
Resztę dnia spędziliśmy na przyrządzaniu braii'a, popijaniu wyśmienitego piwa Windhoek i obserwowaniu jak kemping zapełnia się sporym tłumkiem ludzi, a obsługa przegania hałaśliwe pawiany...
