W Nowogródku lądujemy w centralnym punkcie miasta, przy placu Lenina (taką nazwę noszą zresztą główne place wielu białoruskich miast), dawnym Rynku. I nie pada! Co więcej, zrobiło się ciepło i słonecznie! No po prostu miodzio... :)
Zwiedzanie zaczynamy od polskiego kościoła. Długie lata powojenne, kiedy kościół pełnił funkcje bynajmniej nie sakralne, przyniosły znaczne szkody wnętrzu. Wilgoć, grzyb, odpryski tynku, wypaczone obrazy - tutaj bardzo potrzebna jest interwencja konserwatorów. W tej intencji wrzucamy kilka banknotów do skarbonki. To samo zresztą czynimy w większości odwiedzanych miejsc, gdzie prowadzone są zbiórki na cele renowacyjne.
Przy kościele kiedyś funkcjonował klasztor prowadzący szkołę, do której uczęszczali Adaś i Jaś, nie mający jeszcze zapewne pojęcia, że wyrosną na poetów, których twórczość będą zgłębiać kolejne pokolenia. Po ukończeniu tejże szkoły, Adam Mickiewicz i Jan Czeczot naukę kontynuowali w Wilnie.
Jako się już wcześniej rzekło, Nowogródek kilkaset lat temu był centrum powstającego Księstwa Litewskiego. Obecnie jedyną pozostałością z tamtych czasów są ruiny zamku wybudowanego w XIII wieku przez księcia Mendoga. A w zasadzie nawet nie ruiny zamku, a resztki dwóch wież i fragment muru. Coś ostatnio słychać, że zamek ma zostać częściowo zrekonstruowany.
Ze wzgórza zamkowego rozciąga się widok na drewnianą zabudowę Nowogródka oraz okoliczne pola i lasy. Mendog trafnie wytypował lokalizację, do celów obronnych nadawała się znakomicie.
Po sąsiedzku usypano kopiec Mickiewicza, niewysoki raczej, ale na pierwszy rzut oka dobrze rokujący w kwestii widoku na okolicę. I tu zaskoczenie - ze szczytu pewnie świetnie byłoby widać ruiny zamku oraz sąsiednią farę, gdyby nie... drzewo! Swoją koroną idealnie zakrywa cały widok. A można by je było chociaż przyciąć od góry... To co chcieliśmy zobaczyliśmy więc jedynie oczyma wyobraźni.
Po kilkunastu minutach spaceru trafiamy do dworku Mickiewiczów, gdzie Adam spędził swoją młodość. Jeśli mnie obliczenia nie mylą, w obecnym budynku wieszcz jednak nie mieszkał, jako że powstał on (dom, nie Mickiewicz) w połowie XIX wieku w miejscu dworku, który uległ pożarowi. Wnętrza są bardzo typowe dla tego rodzaju muzeów - rekonstrukcja wyposażenia i mebli, portrety, rękopisy... W każdym pokoju na ścianie tabliczka z opisem kolejnego etapu w życiu wieszcza, od narodzin do śmierci w Turcji. Po obejrzeniu tejże ekspozycji zostaliśmy sprowadzeni przez panią kustosz do piwnic, gdzie urządzono dziwną galerię obrazów. Malowidła współczesne, nie koniecznie mające coś wspólnego z Mickiewiczem czy Białorusią, zajmują kilka pomieszczeń. Generalnie - po mojemu bez sensu zupełnie. Widocznie jednak ktoś uznał, że ze cenę biletu (ok. 4.000 BLR, czyli 4 PLN), zasługujemy na obcowanie ze sztuką przez małe "sz".
Wracamy nieśpiesznie do samochodu, delektując wzrok kolorowymi, drewnianymi domkami. Na moment zatrzymujemy się przy meczecie, niestety wejście jest zamknięte.
