Półtoradniowy pobyt w Grodnie byłby pewnie zwykłą turystyczną wizytą, gdyby nie fantastyczni ludzie, których mieliśmy przyjemność tam poznać. Przed wyjazdem nawiązałem kontakt z Natalią, która zadeklarowała pomoc zarówno w kwestii noclegu, jak i poznania miasta i okolic. Przyznać muszę, że w swoim życiu nigdy jeszcze nie spotkałem się z taką gościnnością i życzliwością. Nie dość, że Włodek i Natalia przygarnęli nas pod swój dach, to jeszcze poświęcili praktycznie cały weekend żeby pokazać nam to, co w ich mieście najcenniejsze. Życzyłbym sobie i wszystkim podróżnikom takich spotkań na szlaku w przyszłości.
Sobotnie popołudnie spędziliśmy zwiedzając najbliższą okolicę, miejsca do których pewnie nigdy byśmy nie trafili. Zaczęliśmy od położonego na obrzeżach Grodna fortu nr 2, fragmentu Grodzieńskiego Rejonu Umocnionego, który wykorzystywany był w walkach w czasie II wojny światowej.
Kierując się dalej w stronę miejscowości Sapoćkin, zatrzymujemy się we wsi Świack, gdzie znajduje się zapuszczony budynek dawnego szpitala dla narkomanów. Znamienne, że dziedziniec przed wejściem porastają maki :) Budynek oraz pobliskie stawy znajdują się aktualnie w rękach prywatnych. Biorąc pod uwagę potencjał tego miejsca, idealnym rozwiązaniem wydaje się wykorzystanie go w charakterze hotelu, może ośrodka szkoleniowego.
Nieco dalej trafiamy do wsi Radziwiłki, należącej swego czasu, jak sama nazwa wskazuje, do rodziny Radziwiłłów. Posiadali tu niewielką posiadłość, dworek z zabudowaniami gospodarczymi, które niestety teraz można obejrzeć tylko zza ogrodzenia. Porastające cały teren chwasty nie przeszkodziły by co prawda w eksploracji, ale niestety mieszkający po sąsiedzku stróż kategorycznie odmówił wpuszczenia nas za bramę.
Zaraz za Sapoćkinem docieramy do głównego celu przejażdżki, czyli Kanału Augustowskiego. Jak wiadomo, kanał swój początek bierze w Augustowie, by niedalego Grodna połączyć się z Niemnem. Gdyby więc granice były otwarte, można by kajakiem przeprawić się z Polski na Litwę via Białoruś. Mam nadzieję, że kiedyś to nastąpi...
Nad kanałem zaglądamy do dwóch miejscowości, Dąbrówki i Niemnowa, gdzie znajdują się śluzy, dzięki którym możliwa jest przeprawa drogą wodną mimo różnicy poziomów. Na szczególną uwagę zasługuje ta w Niemnowie, wybudowana przez brata Joachima Lelewela, bodajże jedyna śluza czterokomorowa. Trzeba zauważyć, że stan śluz, zagospodarowanie terenu wokół kanału, o niebo przewyższ to co zastaniemy po polskiej stronie. Państwo białoruskie wpompowało potężne pieniądze w renowację szlaku i efekty są naprawdę zachwycające. Jest to idealne miejsce dla ludzi ceniących sobie kontakt z przyrodą w ciszy i spokoju. Nawet brak infrastruktury gastrononicznej jest moim zdaniem zaletą, jako że w takim miejscu mieszkanie w namiocie i przygotowywanie samodzielnie posiłku może być tylko przyjemnością.
Wspomnieć należy o człowieku, który zasługuje na miano Mohikanina :) Ciekawostkę tę opowiedziała nam oczywiście Natalia (dzięki!). Mianowicie przy niedużym parkingu zlokalizowanym przy śluzie w Dąbrówce, swoje niewielkie gospodarstwo ma Polak. Swoją tożsamość manifestuje namalowanym na ścianie stodoły białym orłem w koronie. Władzom było to naturalnie nie w smak, dlatego czyniono kilkukrotne próby wykupienia gruntu. Jako, że uparty Polak trwał przy swoim, zwrócono się z prośbą o zasłonięcie godła, żeby nie kłuło tak w oczy turystów wypoczywających przy śluzie. Na tyle nasz dzielny rodak się zgodził, aczkolwiek czujny wzrok bez trudu zauważy biało-czerwone godło.
