Zanim na dobre ruszymy, zajeżdżamy do Babci. Surowo (administracyjnie Surowe, ale nie znam nikogo kto używałby tej nazwy), to doskonały, choć smutny przykład tego, co stało się z wsiami dawnych Prus Wschodnich przez kilka ostatnich dziesięcioleci.
Niegdyś był to wielki folwark z ogromnymi zabudowaniami gospodarczymi, kościołem, szkołą, niebrzydkimi domami pracowników i kilkoma dużymi stawami rybnymi. Stanowił część latyfundium rodziny szlacheckiej von Dönhoff z niedalekich Kwitajn.
Dziś to smutna, na wpół opuszczona wieś z blokowiskiem pod lasem, wzniesionym dla pracowników PGR-u. Z zabudowań dawnego "majątku" pozostało niewiele, a i to w stanie połowicznej ruiny. Tylko stawy, od kilku lat znów zarybiane i oczyszczane, i może kilka domów z zadbanymi ogrodami ratują obraz całości.
Chociaż dla mnie, to wciąż miejsce magiczne, naznaczone cudowną beztroską dzieciństwa. Wspomnieniem twarogu z kminkiem Babci, skarbów dziadkowych warsztatów, wojen z "wieśniakami" zza stawu. I bliznami na kolanach, zdobytymi na cmentarzysku zużytych maszyn rolniczych.
