Arles jest miastem liczącym ok. 50 tys. mieszkańców, leżącym w regionie Prowansja-Alpy-Lazurowe Wybrzeże, w departamencie Bouches-du-Rhône pomiędzy między Nîmes i Marsylią. Znane jest przede wszystkim z zabytków rzymskich i romańskich, a także - jako miasto Vincenta van Gogha, który mieszkał tu i tworzył w latach 1888-1889.
Założenie osady na miejscu dzisiejszego Arles datuje się na rok 800 p.n.e. i przypisuje się je Ligurom. W VI wieku p.n.e. założona została tu kolonia grecka Theline. Wkrótce potem miasto zostało zdobyte - czy raczej odbite - przez Celtów, stanowiących rdzenną ludność regionu. W 123 roku p.n.e. zdobyli je Rzymianie i odtąd Arelatum było jednym z najważniejszych ośrodków Imperium. Po pokonaniu przez Juliusza Cezara w 49 roku p.n.e. Massalii (Marsylii) rola Arles, położonego w kluczowym miejscu nad Rodanem, na strategicznym skrzyżowaniu ówczesnych szlaków komunikacyjnych, jeszcze wzrosła - stąd szybki rozwój, powstanie murów obronnych i forum, budowa areny, teatru i innych budowli, z których część przetrwała do dziś. W czasach cesarza Konstantyna Wielkiego Arelate było drugą stolicą rzymskiego imperium. Kwaterowały tu wojska rzymskie. W okresie późnego cesarstwa Arles było ważnym centrum chrystianizacji Galii. Wzmianki o pierwszym biskupie pochodzą z III wieku.
Po upadku cesarstwa w 476 roku miasto zostało zdobyte przez Wizygotów. Później wielokrotnie przechodziło z rąk do rąk - władali nim Ostrogoci, frankońscy Merowingowie i Karolingowie. W roku 855 zostało stolicą frankońskiego Królestwa Arles, w którego skład wchodziła Burgundia i część Prowansji. Niszczone w powtarzających się najazdach różnych nieprzyjaciół zaczęło tracić na znaczeniu, choć miało też lepsze okresy - np. w XII wieku było przez pewien czas rezydencją cesarza Fryderyka I Barbarossy. Również w XII wieku w Arles i okolicach swoje klasztory założyli joannici, templariusze i cystersi. W roku 1250 władzę w Arles objęła dynastia andegaweńska. W XIV wieku miasto doświadczyło licznych klęsk - w wyniku wojen, głodu i epidemii dżumy zmalała liczba mieszkańców. W 1378 roku cesarz Karol IV przekazał Arles Delfinowi Francji - późniejszemu królowi Karolowi VI - odtąd historia Arles związana była z historią Francji. W roku 1483 miasto zostało włączone w granice Królestwa Francji.
W wieku XVI Arles rozwija się gospodarczo, w jego okolicach prowadzone są też prace irygacyjne i osuszanie terenów, zbudowany zostaje kanał Craponne łączący rzekę Durance z Rodanem. Ten okres prosperity zostaje zakończony kolejną epidemią dżumy i wojnami religijnymi, które wybuchają we Francji w 1572 roku. Stopniową poprawę sytuacji i rozwój przynosi XVII wiek. Niestety, na początku XVIII wieku miasto doświadcza kolejnych klęsk: w 1709 roku surowa zima skutkuje klęską nieurodzaju, w następnych latach miasto nawiedza katastrofalna powódź, a w roku 1721 ludność dziesiątkuje kolejna epidemia dżumy. W latach 80. XVIII wieku nieurodzaje i wysokie podatki powodują znaczne zubożenie i niezadowolenie. Już wiosną 1789 roku w Prowansji wybuchają pierwsze zamieszki. W tej sytuacji idee rewolucji francuskiej znajdują w Arles podatny grunt. Z drugiej strony, duża ilość szlachty w mieście i okolicach stanowi silne zaplecze dla ruchów kontrrewolucyjnych. W 1792 roku dochodzi do walk pomiędzy stronnikami i przeciwnikami rewolucji, a w roku 1793 w Prowancji wybucha kontrrewolucyjne powstanie, stłumione przez siły republiki.
W latach 1832-1884 wieku Arles dziewięciokrotnie doświadcza epidemii cholery. Mimo to, miasto rozwija się i industrializuje. Rozbudowany zostaje port, powstają nowe zakłady przemysłowe, unowocześnieniu ulega infrastrutura miejska, konserwowane i odnawiane są zabytki przeszłości.
