• Wąchock
  • Klasztor cystersów i romański kościół klasztorny p.w. Najświętszej Marii Panny i św. Floriana. Opactwo ufundowano w 1179 roku. W 1218 roku papież Honoriusz III (ok. 1150-1227) wydał bullę protekcyjną dla opactwa. Książę krakowski i sandomierski Bolesław V Wstydliwy (1226-1279) po zniszczeniach jakie klasztor poniósł w czasie najazdu Tatarów w 1260 roku nadał opactwu nowe dobra i sprawdził z Morimondu nowych cystersów. Biskup krakowski Paweł z Przemankowa (?-1292) około 1270 roku konsekrował odbudowany kościół klasztorny. Pod koniec XV wieku opat Jan Klecisz podwyższył szczyty kościoła i pokrył nowym dachem. W XVI wieku były wprowadzane zmiany przez kolejnych opatów w wystroju kościoła. Wyposażono kościół w dodatkowe, renesansowe ołtarze ozdobione obrazami, ustawiono także renesansowe stalle i organy. W latach 1636-43 po pożarze została przeprowadzona gruntowna przebudowa klasztoru. W latach 1656-59 cystersi podjęli ponowną renowację świątyni i klasztoru, który ucierpiał w czasie potopu szwedzkiego. Ok. 1750 roku po otynkowaniu wewnętrznych ścian kościoła ozdobiono je freskami Radwańskiego. Prace snycerko-stolarskie przed rokiem 1740 prowadził warsztat Antoniego Frączkiewicza, nawiązującego do sztuki Baltazara Fontany (1658-1733). Rzeźby do ołtarzy i ambony wykonał mistrz krakowski Wojciech Rojowski (? - po 1778). Do nawy północnej dobudowano kaplicę bł. Wincentego Kadłubka (1150/1160-1223). Plan kościoła nawiązuje do tzw. planu bernardyńskiego, czyli plan bazylikowy o trzech nawach, z transeptem i płytkim, prosto zamkniętym prezbiterium, flankowanym przez prostokątne kaplice umieszczone przy transepcie. Po raz pierwszy w Polsce zastosowano tu system sklepień krzyżowo-żebrowych. W Wąchocku podstawowym materiałem był kamień. Bloki szarożółtego i brunatno-czerwonego piaskowca ułożono pasami, uzyskując w ten sposób interesujący efekt optyczny. Pojawia się również cegła, której użyto do konstruowania części żeber sklepiennych.
lmichorowski

lmichorowski

Leszek Michorowski
Punkty: 506765