-
-
- Sanktuarium p.w. św. Jana z Dukli. Po beatyfikacji Jana z Dukli w 1733 roku w środowisku bernardyńskim zrodziła się myśl uczynienia z Dukli drugiego po Lwowie ośrodka kultu Błogosławionego. Powstał projekt założenia w mieście nowego klasztoru. Toteż w 1739 roku eksprowincjał Ignacy Orłowski wybrał się do marszałka wielkiego koronnego, właściciela Dukli, Józefa Wandalina Mniszcha (1670-1747) z prośbą o ufundowanie klasztoru. Niestety, nie przyjął on obowiązków fundatora, z powodu poczynionych już nakładów finansowych na odbudowę spalonego dukielskiego kościoła parafialnego. Niemniej jednak, obiecał zakonnikom podarować parcelę pod planowane budowle oraz ogród. W takiej sytuacji bernardyni postarali się o pomoc innych dobrodziejów. Należeli do nich: chorąży sanocki Józef Bukowski (?-1744) oraz chorąży łomżyński Kazimierz Łętowski. W 1740 roku bernardyni zabrali się do budowy klasztoru i kościoła. W ciągu trzech lat stanęły w Dukli drewniane zabudowania klasztorno-kościelne. W październiku 1742 roku oficjał bielski ks. Franciszek Sobieszczański poświęcił kościół. Arcybiskup lwowski Mikołaj Gerard Wyżycki (?-1757) podarował klasztorowi dukielskiemu cząstkę relikwii bł. Jana w srebrnym relikwiarzu w kształcie monstrancji. Prace nad budową murowanej światyni rozpoczęły się w 1761 roku. Prowadził je przez trzy lata Jan Zaydel, mistrz murarski z Rzeszowa. W 1764 roku oficjał biecki ks. Jan Domański poświęcił kościół. Koszt budowy dwóch wież i barokowej fasady pokrył w 1772 roku marszałek nadworny, kasztelan krakowski Jerzy August Wandalin Mniszech (1715-1778), syn Józefa Wandalina.
-