-
-
- Rynek i Ratusz Staromiejski widziane od strony ulicy Żeglarskiej. Ratusz należy do najwybitniejszych osiągnięć średniowiecznej architektury mieszczańskiej w Europie. Już w XIII wieku na Rynku Staromiejskim o wymiarach 109x104 m powstały wolnostojące budynki handlowe i gospodarcze: sukiennice, ławy chlebowe, waga miejska, sąd i wieża rynkowa o wysokości 23 m. Pod koniec XIV wieku miasto otrzymało od wielkiego mistrza zakonu krzyżackiego przywilej na budowę ratusza. W miejscu wspomnianych budynków powstał nowy jednopiętrowy ratusz w kształcie czworoboku z dziedzińcem pośrodku i wieżą (już dawniej stojącą), którą budowniczy Andrzej podwyższył do obecnej wysokości (40 m) i włączył w architekturę ratusza. Na początku XVII wieku władze miejskie podjęły decyzję o rozbudowie ratusza. Sprowadzony z Gdańska budowniczy Antoni van Obberghen podwyższył gotycki ratusz o jedno piętro, powiększył otwory okienne, a na narożnikach budynku ustawił renesansowe wieżyczki. Wieża główna otrzymała wówczas dach namiotowy i cztery narożne wieżyczki. Wnętrze ratusza zostało kompletnie przebudowane i ozdobione wieloma wspaniałymi portalami. W 1703 roku, podczas oblężenia miasta przez wojska szwedzkie, ratusz uległ w czasie ostrzeliwania poważnemu zniszczeniu, głównie wskutek pożaru. Jego odbudowa trwała kilkanaście lat, a dzisiejszy wygląd Ratusza Staromiejskiego jest w dużej mierze efektem prac prowadzonych w I połowie XVIII wieku. Po drugiej wojnie światowej urządzono w ratuszu Muzeum Okręgowe, które mieści się w tym budynku do chwili obecnej. Na pierwszym planie widoczny jest także "Osioł-pręgierz". Figura osła nawiązuje do stosowanych w dawnym Toruniu kar za drobne i cięższe przewinienia, wymierzanych tutaj, w pobliżu odwachu. Od XV do XIX w. w miejscu obecnego pomnika Mikołaja Kopernika stał tradycyjny pręgierz w formie słupa, przy którym wykonywano kary hańbiące: chłostano i obcinano członki. W XVII-XVIII w. przed budynkiem odwachu od strony ul. Żeglarskiej stał drewniany osioł z wyostrzonym grzbietem pokrytym blachą. Sadzano na nim krnąbrnych żołnierzy straży, którym dodatkowo przywiązywano do nóg ciężarki ołowiane, zwiększając dolegliwość kary. Pokuta była podwójna: skazany był narażony na pośmiewisko gawiedzi, a ostry grzbiet pręgierza wbijał mu się w siedzenie.
Oryginalny osioł stał w tym miejscu do 1797 roku.
-
