-
-
- Historia Muzeum Narodowego w Warszawie sięga roku 1862, kiedy to uchwalona została Ustawa o Wychowaniu Publicznym w Królestwie Polskim i powołane, obok Szkoły Głównej, Szkoły Sztuk Pięknych i Biblioteki Głównej - Muzeum Sztuk Pięknych. W pierwszym okresie swej działalności Muzeum gromadziło przede wszystkim dzieła malarzy zagranicznych, obrazy polskich artystów przechowywało zaś Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych. Pierwszym dyrektorem Muzeum został Justynian Karnicki (1806-1876) i sprawował tę funkcję do roku 1876. Za czasów drugiego dyrektora, Cypriana Lachnickiego (1876-1906), ranga Muzeum znacznie wzrosła. W 1916 roku Muzeum przejęło miasto i nadano mu nazwę Muzeum Narodowe. W latach 1926-1938 zbudowano obecny gmach Muzeum wg projektu Tadeusza Tołwińskiego (1887-1951) i Antoniego Dygata (1886-1949). Dyrektorem Muzeum w latach 1916-1936 był Bronisław Gembarzewski (1872-1941) - wybitny muzeolog i historyk wojskowości (od 1920 roku był on także dyrektorem Muzeum Wojska Polskiego). W roku 1936 stanowisko dyrektora objął na 46 lat (z przerwą w czasie II wojny światowej) Stanisław Lorentz (1899-1991), wnosząc wiele inicjatywy i sprawną polityką czyniąc Muzeum jedną z najnowocześniejszych placówek tego typu. W wyniku niemieckiej grabieży w czasie wojny Muzeum, przemianowane wówczas na Museum der Stadt Warschau utraciło ogromną część zbiorów. W maju 1945 roku Muzeum z powrotem trafiło pod polską opiekę i przyjęło dawną nazwę, a Stanisław Lorentz zaczął prowadzić skuteczne akcje: rewindykacyjną oraz drugą, mającą na celu powiększenie zbiorów. Z Muzeum Narodowym związani byli tacy wybitni uczeni jak prof. Michał Walicki (1904-1966), prof. Jan Białostocki (1921-1988), prof. Stefan Kozakiewicz (1914-1974), czy wreszcie prof. Kazimierz Michałowski (1901-1981). Nieustanne powiększanie zbiorów spowodowało konieczność rozbudowania gmachu, co zostało wykonane w latach 1964-1972 na podstawie projektu Karola Golawskiego i Stefana Kozińskiego. W Gmachu Głównym mieści się obecnie siedem galerii stałych. Oprócz nich, w Muzeum znajdują się tzw. zbiory studyjne mieszczące obiekty, które bądź nie mieszczą się w galeriach stałych, bądź ze względów konserwatorskich nie mogą być stale eksponowane.
-
