• 3

Postać Miry Zimińskiej-Sygietyńskiej.

Podróż: Gdzieś Tam w Polsce cz. II ...
Miejsce: Płock, Mazowieckie , Polska, Europa

• 
• Mira Zimińska-Sygietyńska, właściwie Marianna Zimińska-Sygietyńska, de domo Burzyńska (ur. 22 lutego 1901 w Płocku, zm. 26 stycznia 1997 w Warszawie) – polska aktorka, reżyser i pedagog, współzałożycielka i długoletnia dyrektorka Państwowego Zespołu Pieśni i Tańca "Mazowsze".
  
  
  
  Urodziła się w Płocku. Nieoficjalnie aktorka podawała rok 1895 jako datę swoich urodzin. Od dziecka była związana z teatrem. Jej rodzice pracowali w Teatrze w Płocku. Matka była bileterką i bufetową, a ojciec dekoratorem. Zadebiutowała w wieku siedmiu lat jako Dziecko w Ich czworo Zapolskiej. Udany występ sprawił, że powierzano jej także inne role.
  
  
  
  Podczas występów w Teatrze Polskim w Radomiu zauważył ją i zaangażował jeden z właścicieli warszawskiego teatrzyku Qui Pro Quo – jednego z najpopularniejszych polskich kabaretów dwudziestolecia międzywojennego. W 1919 przeniosła się do Warszawy. W latach 1918–1939 występowała jako aktorka i śpiewaczka m.in. w „Qui Pro Quo”, „Morskim Oku”, „Bandzie”, „Cyruliku Warszawskim”, „Ali Babie”, Teatrze Kameralnym. Zdarzało się, że występowała również w roli konferansjera, tak jak to było podczas występu w Hallo! Ciotka!, kiedy to jej wdzięk w połączeniu z werwą i ciętym dowcipem podbił publiczność. Zimińska stała się ulubienicą inteligentów. Była jedną z pierwszych polskich automobilistek. Jeździła luksusowymi mercedesami oraz słynnym wtedy w Warszawie czerwonym kabrioletem marki Bugatti.
  
  
  
  W 1929 zadebiutowała jako aktorka teatralna, występując w Teatrze Polskim w Artystach. Swoimi rolami dramatycznymi szybko zdobyła uznanie zarówno krytyki jak i publiczności. W latach 1928–38 i 1946–48 była aktorką dramatyczną i komediową w warszawskich teatrach: Polskim, Ateneum, Kameralnym.
  
  
  
  W 1934 redagowała kolumnę satyryczną „Duby smalone” w Kurierze Porannym oraz wraz ze Stefanem Jaraczem i Karolem Bendą prowadziła Teatr Aktora.
  
  
  
  Z powodzeniem występowała również w filmach. Zadebiutowała jeszcze w epoce kina niemego. Występowała głównie w rolach komediowych, np. Ada to nie wypada, Papa się żeni, Manewry miłosne.
  
  
  
  Nagrywała także płyty dla Syreny Rekord, Columbii oraz Polskich Nagrań. W 1938 występowała z programem estradowym z Eugeniuszem Bodo.
  
  
  
  Podczas okupacji niemieckiej należała do Armii Krajowej. W czasie powstania warszawskiego była pielęgniarką w szpitalu. Pisała także antyhitlerowskie piosenki dla warszawskich gazeciarzy. W 1942 roku została aresztowana i uwięziona na Pawiaku. Po jej uwolnieniu (dzięki staraniom męża oraz Adolfa Dymszy), występowała w tak zwanych jawnych teatrach np. w "Złotym Ulu" mieszczącym się przy Nowym Świecie 19. W czasie Powstania Warszawskiego występowała w Teatrze Frontowym AK. Po upadku powstania była w obozie w Pruszkowie, skąd wraz z Sygietyńskim trafiła do Tarczyna. W Warszawie zjawili się oboje tuż po zajęciu miasta przez wojska sowieckie.
  
  
  
  W 1947 roku została pozytywnie zweryfikowana przez Komisję ZASP, jednak rola w spektaklu Żołnierz królowej Madagaskaru (pomimo odniesionego wielkiego sukcesu) była pożegnaniem Zimińskiej ze sceną, z której odeszła u szczytu sławy.
  
  
  
  W 1948 wraz z Tadeuszem Sygietyńskim założyła Państwowy Zespół Ludowy Pieśni i Tańca „Mazowsze”. W 1955, po śmierci Sygietyńskiego, Zimińska została kierownikiem artystycznym zespołu, natomiast od 1957 była jego dyrektorem.
  
  
  
  Była założycielką i pomysłodawczynią Dziecięcego Zespołu Pieśni i Tańca "Varsovia" z siedzibą w Warszawie (nazywanego "Małym Mazowszem"). Zespół istnieje od roku 1978 do dzisiaj.
  
  
  
  Była członkiem zasłużonym ZASP.
  
  
  
  W wieku 16 lat wyszła za mąż za Jana Zimińskiego. Małżeństwo przetrwało do 1920 roku. Drugim mężem Miry Zimińskiej był Tadeusz Sygietyński, z którym wzięła ślub w 1954 .
  
  
  
  Jednym z jej wielbicieli był Tadeusz Boy-Żeleński, przyjaźniła się z Jerzym Stempowskim i skamandrytami. Witkacemu pozowała do aktu.
  
  
  
  Była autorką wspomnień Nie żyłam samotnie, Warszawa, Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1985, ISBN 83-221-0340-9 oraz Druga miłość mego życia, Warszawa, Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1990 ISBN 83-221-0563-0.
  
  
  
  Została pochowana wraz z mężem w Alei Zasłużonych warszawskiego Cmentarza Wojskowego na Powązkach.
  
  
  
  8 czerwca 2014 r. odsłonięto pomnik Miry Zimińskiej-Sygietyńskiej w rodzinnym Płocku.