• 7

Teratr w Lublinie.

Podróż: Gdzieś Tam w Polsce cz. II ...
Miejsce: Lublin, Lubelskie , Polska, Europa

• 
• Gmach wzniesiono w stylu nawiązującym do włoskiego i francuskiego renesansu. Zachowana do dnia dzisiejszego widownia mogła wówczas pomieścić do 671 widzów, w budynku istniały również sale redutowe, które szybko stały się miejscem. Teatr zaczął funkcjonować jako najważniejsza scena w mieście – z czasem zaczyna być określany jako Teatr Wielki. Pomimo prób i planów nie udało się nadać mu stałego charakteru – dyrektorzy (z nielicznymi wyjątkami) zmieniali się w zasadzie co roku, w repertuarze obok dramatów dużą rolę odgrywały operetki i opery. W 1914 roku po wybuchu I wojny światowej Teatr zostaje zamieniony na kilka miesięcy w szpital wojskowy – jest to jedyny okres w dziejach budynku, gdy nie służył on sztuce scenicznej. W 1921 roku miasto Lublin przejmuje od spółki „Teatr Lubelski” scenę i powołuje do życia Teatr Miejski. W okresie międzywojennym ważnym epizodem była niespełna sezonowa dyrekcja Stanisławy Wysockiej i Ryszarda Wasilewskiego, kiedy to na krótko Lublin stał się miejscem ważnych poszukiwań artystycznych. W 1933 roku miasto zlikwidowało Teatr Miejski i wydzierżawiło budynek Teatrowi Wołyńskiemu z Łucka, który miał dwa razy w miesiącu dawać w nim przedstawienia. Sytuacja ta utrzymała się do 1939 roku, kiedy to w gmachu zaczęto tworzyć pod kierunkiem Janusza Strachockiego Teatr Centralnego Okręgu Przemysłowego im. Juliusza Słowackiego. Po kilku premierach we wrześniu i październik1939 roku Niemcy zamknęli teatr, który do lipca 1944 roku służył jako miejsce, gdzie grano wyłącznie niemieckie przedstawienia. W 1944 roku w teatrze zaczyna działalność Zrzeszenie Aktorskie kierowane przez Irenę Ładosiówną i Józefa Klejera, w październiku połączone z Teatrem I Armii Wojska Polskiego w Teatr Wojska Polskiego. Po wyjeździe Teatru WP z Lublina w marcu 1945 roku w gmachu ponownie zaczyna działać Teatr Miejski, który w 1949 roku zostaje upaństwowiony (jako ostatni teatr w kraju), wtedy też, zgodnie z wolą zespołu aktorskiego przyjmuje imię Juliusza Osterwy. W okresie PRL funkcję dyrektora pełnili m. in. Karol Borowski, Antoni Różycki, Maksymilian Chmielarczyk, Jerzy Torończyk, Kazimierz Braun, Ignacy Gogolewski, na jego deskach grali m.in. Halina Buyno-Łoza, Zofia Kucówna, Józef Kondrat, Antoni Fertner, Wiesław Michnikowski, Stanisław Mikulski, Jan Machulski, Jan Świderski. Lata 90-te były dla teatru dość niespokojne – szukano nowych sposobów (nie zawsze szczęśliwych) funkcjonowania teatru w mieście – efektem tego był m.in spadek frekwencji. W 2000 roku funkcję dyrektora naczelnego objął Krzysztof Torończyk, który pełni ją do dziś. Dyrektorem artystycznym w latach 2000-2011 był Krzysztof Babicki, któremu udało się odbudować zaufanie widzów. Obecnie funkcję tę pełni Artur Tyszkiewicz. W ostatnich latach teatr został gruntownie odnowiony, w holu urządzone zostało niewielkie muzeum teatralne, w którym można zapoznać się z przeszłością sceny. Na remont czeka jeszcze skrzydło od ulicy Kapucyńskiej, gdzie w dawnej sali Towarzystwa Muzycznego, a później Filharmonii Lubelskiej ma powstać mała scena Teatru im. J. Osterwy.