Podróż Świnice Warckie na kole

Też tu przecie już byłem. Tak się składa, że wypada mi tu zazwyczaj bananowo-batonowy posiłek i wodopój. Upalna, lipcowa niedziela naprawdę daje się we znaki.

Przy głównej drodze szkoła. Na jej terenie pomnik - samolot. Nie kojarzyłem go z wczesniejszych bytności, ponieważ:

Uroczyste odsłonięcie miejsca pamięci poświęconego lotnikom ziemi wartkowickiej, odbyło się na terenie Zespołu Szkół w Wartkowicach w dniu rozpoczęcia nowego roku szkolnego, 1 września 2011 roku. Pod wyniesionym na trzech kolumnach samolotem TS-11 Iskra (nr 1232) umieszczono tablicę z nazwiskami sześciu, związanych z ziemią wartkowicką, lotników. Listę nazwisk otwiera gen. pil. Andrzej Błasik, który był jedną z 96 ofiar katastrofy samolotu Tu-154M pod Smoleńskiem, do której doszło 10 kwietnia 2010 roku. Na tablicy widnieją również nazwiska por. pil. Henryka Wieczorka, ppor. pil. Marka Gawłowskiego, pil. Bolesława Marciniaka, Józefa Pieczewskiego i Włodzimierza Aleksandrzaka. Zebranym na uroczystości, wśród których była m.in. żona byłego dowódcy Sił Powietrznych Ewa Błasik, krótko przybliżono sylwetki wszystkich osób, których nazwiska uwieczniono na tablicy.

 Generał Andrzej Błasik związany był z Wartkowicami od początku życia. Tu został ochrzczony w zabytkowym kościele z początku XVIII wieku, który niedawno został przeniesiony do Wielkopolskiego Parku Etnograficznego k. Gniezna. Tu również mieszkali jego rodzice, którzy uczyli w miejscowej szkole. Generał zawsze pamiętał o swojej rodzinnej miejscowości, odwiedzał ją nawet jako dowódca Sił Powietrznych. Dziś Wartkowice chcą mu się za to odwdzięczyć.

Jak się okazuje, nie taki duży ten świat, a Polska jeszcze większa :) 

Zaciekawił mnie materiał, z którego kościół p.w. Najświętszego Serca Pana Jezusa jest zbudowany. Wyróznia się kolorem, fakturą nie typową dla tego typu budynków. Budulec miejscowy, od lat wielu wykorzystywany, acz niezbyt popularny. Jak się potem okaże i ten obiekt, choć stosunkowy młody, ma swoją niezwykłą historię

W 1958r. Ksiądz Biskup Antoni Pawłowski ustanowił parafię Dzierżawy pod wezwaniem ”Miłosierdzia Bożego”. Jednak po wprowadzeniu zakazu kultu do Bożego Miłosierdzia w roku 1961, świątyni i parafii nadano tytuł „Najświętszego Serca Pana Jezusa”. 

I tu "wrota" zamknięte :(

Z Dzierżaw, omijając rudą wiedźmę dużym łukiem, do Świnic Warckich jest, można powiedzieć, rzut beretem ;)

 Więcej tu może opiszę o samym miejscu, a nawet dwóch miejscach, niż o tutejszej sławnej mieszkance św. Faustynie, czyli Helence Kowalskiej. O siostrze można przeczytać na wielu stronach, choćby na www. faustyna.pl. O kościele, o domu rodzinnym świętej jednak mniej. Tym bardziej, że większość zapewne kojarzy św. Faustynę przede wszystkim z krakowskimi Łagiewnikami.

Przy samej drodze, przed wjazdem do miejscowości, znajduje się cmentarz z grobem rodziców s. Faustyny. Kilkaset metrów dalej kościół św. Kazimierza.

Założycielem wsi, parafii i fundatorem pierwszego kościoła parafialnego był arcybiskup gnieźnieński, Jakub Świnka. Pierwsza pisemna wzmianka o Świnicach pochodzi z 1301 roku. Wiadomo, że na przestrzeni wieków istniało tu kilka drewnianych kościołów. W 1828 roku wybudowano nową świątynię, która, w kilka dni po uroczystości poświęcenia, spłonęła. Kolejny, tym razem murowany kościół, zbudowano w połowie XIX wieku. Świątynia zbudowana jest z czerwonej, palonej cegły, na fundamentach z kamienia polnego 

    Z innych zabytków kościół posiada: płaskorzeźbę Chrystusa w grobie - z XVIII wieku, dwa krucyfiksy barokowe z XVIII wieku, kielich z około 1720 roku oraz lichtarze z XIX wieku. Drewniana chrzcielnica i konfesjonał z XIX wieku to zabytki związane z osobą św. siostry Faustyny. 

Świątynię przyozdabiają witraże przedstawiające: św. Rodzinę, Królową Jadwigę, św. Kazimierza Królewicza i św. Maksymiliana Kolbe. 

Po dłuższej chwili, jako że zbliżała się godzina 15.00, spędzonej również na nabożeństwie Koronki do Miłosierdzia Bożego. Sporo osób zebrało się w kościele, całość prowadziły siostry zakonne.

Herbata, konkretniejszy, kanapkowy, posiłek, mała kawa i jadę do Głogowca. Miejsca urodzenia Helenki Kowalskiej i pierwszych lat życia.

Trochę szczęście mi tu dopisało. Wszystko było zamknięte na głucho, a po chwili z samochodu wysiada siostra zakonna - przewodniczka, którą przywieźli inni turyści. Mogłem więc wejśc do środka, zwiedzać.

W Głogowcu pod numerem 11 stoi zbudowana z ciosanych ręcznie wapiennych kamieni chałupa. Kiedyś kryta strzechą, dziś doczekała się dachu z ceramicznej dachówki. Dom rodzinny s. Faustyny Kowalskiej. Skromna nawet nie 20-metrowa izba pomieścić musiała dziesięcioro domowników. Drewniana podłoga, strop, kilka świętych obrazów. Domek, który oprócz izby mieszkalnej ma jeszcze korytarz, zakład stolarski ojca s. Faustyny i chlebownik powstał pięć lat przed narodzinami trzeciego dziecka państwa Kowalskich Helenki. Budował go ojciec. Po jesiennym zbiorze ziemniaków z pola wydobywał wapienne kamienie z ziemi, a potem ciosał je całą zimę w kształcie cegieł. Gdy było ich dostatecznie dużo, zaczął budowę 

Wszystko bardzo zadbane, czysto, skromnie, spokojnie.

Nie trwa to długo i wkrótce ruszam dalej do... 

Przegladając mapy przed wyjazdem, podczas planowania trasy, trafiłem "palcem" własnie do Zbylczyc. Na punkt, zaznaczony jako pałac - zabytek.

 wieś położona jest nad Nerem w odległości 4 km na północ od Świnic Warckich. Najstarsza wzmianka o jej istnieniu pochodzi z 1301 r. W tym właśnie roku nastąpiła zmiana dóbr i posiadłości zbylczyckie przeszły z rąk rycerza Zbyluta w posiadanie arcybiskupa gnieźnieńskiego. W końcu XIV w. wsią zarządzał Andrzej, biskup wileński, a następnie dziedziczyli je jego krewni ze Skroniowa herbu Jastrzębiec. Pierwotnie miejscowość nosiła nazwę Zbilucice, Sbyluczucz, Zbyluczycze (1520 r.).

 Od 1865 r. kolejnym właścicielem posiadłości w Zbylczycach był Wyganowski, potem rodzina Orzechowskich (ojciec i syn). Orzechowski przebywał w Zbylczycach do 1939 r. W czasie zajmowania majątku przez Niemców popełnił samobójstwo. Grób Orzechowskiego znajduje się na grodziskim cmentarzu.

 Dwór w Zbylczycach wzniósł w roku 1850 Jan Huisson, ówczesny właściciel wsi. Od roku 1865 posiadłość przeszła w ręce Wyganowskiego, a potem należała do Orzechowskich (ojca i syna). W rękach tej rodziny majątek należał do roku 1939, kiedy to Orzechowski popełnił samobójstwo podczas zajmowania dworu przez Niemców. Jego grób znajduje się na cmentarzu w pobliskim Grodzisku. Do roku 1990 w budynku mieściła się szkoła podstawowa. Obecnie należy do Skarbu Państwa i znajdują się w nim mieszkania.

Jest to okazała, dwukondygnacyjna budowla nawiązująca do klasycyzmu, wzniesiona na planie połączonych ze sobą prostokątów. Położona jest w pozostałości parku, w którym znajduje się też uroczy staw porośnięty rzęsą.

 Na podstawie dekretu PKWN i ogłoszonej reformy rolnej z 1944r. cały majatek przeszedł na własność Skarbu Państwa. Od tej chwili wszystko zaczyna niszczeć. Oczywiście założono PGR, w pałacu zasiedlono pracowników... nikt o nic nie dbał. Do 1990r. mieściła tu się malutka szkoła. Dziś to własność gminy, wpisana do rejestru zabytków. Nadal niszczeje, nadal nikt o ten piękny pałac nie dba.

Park, staw, przyległości (jak wyczytałem w sieci) są już prywatne, ale włascicielami nie są prawowici spadkobiercy (?!!!).

Żal ogromny, bo to piękny i wartościowy obiekt.