Podróż Pyziakiem do Anglii

Dzień pierwszy:)

 Po wyjechaniu z Polski ( z Poznania do Świecka jechaliśmy 3h z powodu korków i innych dziwnych historii drogowych...) byliśmy JUŻ zmęczeni i odliczaliśmy kilometry do celu.. jednak niemieckie autostrady od razu dodały nam skrzydeł i o wiele  fajniej się jechało - mogliśmy nasze maleństwo "rozbujać" aż do 170 km/h :D (ale tylko chwilowo bo zbankrutowalibyśmy na paliwie..pyzio zaczął nieźle ssać... ). Gdzieś w okolicach Zagłębia Ruhry zatrzymaliśmy się w małym miasteczku, z niemałym trudem udało nam się znaleźć kafejkę internetową i zrobiliśmy rezerwację noclegu zgodnie z planem w Brukseli. 

Do stolicy Europy wykończeni dotarliśmy ok 22. Zamieszkaliśmy w komfortowym hotelu w samym centrum miasta - udało nam się załapać na świetną okazję cenową - z widokiem z jednej strony na Sheraton chyba, a z drugiej na przepiękne okna skąpane w wielokolorowych kwiatach jakiejś kamienicy po drugiej strony ulicy ( zresztą mojej nieskrywanej zazdrości przez cały pobyt). Następnego dnia wybraliśmy się na pieszą wycieczkę po Brukseli, która dodatkowo była rozpieszczona przez fantastyczną pogodę - bezchmurne niebo i prawie 30C. Problem był tylko jeden - jeszcze kilka dni wcześniej nie uwzględnialiśmy tego miasta w planach więc nic o nim nie wiedzieliśmy,nie wspominając nawet o tym, że nie mieliśmy żadnego przewodnika ani nawet mapy... na szczęście obsługa hotelowa była tak miła i spostrzegawcza, że podsunęła nam niewielki przewodnik z mapą, wg którego ostatecznie poznaliśmy naszą wspaniałą europejską stolicę:D 

 Pierwsze zdjęcia z hotelowego okna:)

Dzień drugi:)

Plac Męczenników (Place des Martyrs), Wielki Plac (Grand Place), kościół Notre Dame du Sablon, katedra św. Michała i Guduli (Cathédrale Saints-Michel-et-Gudule), i parę innych miejsc..

Dzień trzeci....

Niestety bardzo szybko musieliśmy pożegnać się z Brukselą, mieliśmy do pokonania jeszcze niezły kawał drogi... Nie da się zobaczyć nawet połowy tego miasta przez te chwilę, którą mieliśmy, więc na koniec zamiast zajmowania się rzeczą oczywistą, z której większość z nas kojarzy Brukselę, postanowiliśmy porzucić politykę na rzecz gospodarki i nauki, i odwiedziliśmy Atomium:) 

Nie mogło być jednak zbyt pięknie.. "ten dzień przywitał nas ulewą"...

Rano uraczyliśmy się śniadaniem kontynentalnym, haha, szybko wymeldowaliśmy, zapłaciliśmy nieziemską cenę za parking (!!!) i ruszyliśmy w stronę dziwnego punkciku na mapie.. 

Ok. 14 ruszyliśmy w dalszą drogę - ku przeprawie na wyspy... i nie mogło obejść się bez kłopotów - mieliśmy niezły problem z rezerwacją na przeprawę, najpierw zablokowało nam kartę kredytową, a potem były jakieś problemy z serwerem... czyli znowu nie mieliśmy nic przygotowane.. W kiepskich nastrojach dotarliśmy do Dunkierki gdzie udało nam się znaleźć.. McDonaldsa z Wi-Fi !! Nareszcie zrobiliśmy rezerwację - zamiast promu wybraliśmy eurodziurę ( Eurotunnel) - wyszło taniej; zjedliśmy coś ( była niedziela i nie znaleźliśmy nic innego co byłoby czynne) i podładowaliśmy telefony, kompa i aparat:) W związku z tym, że było popołudnie, a przeprawa miała odbyć się dopiero o północy, poszliśmy na spacer w kierunku wewnętrznego portu, który mieścił się niedaleko centrum handlowego w którym przebywaliśmy. 

Miła odmiana pogody do tej sprzed kilku godzin w Brukseli :) 

Przed zachodem słońca znów trzeba było wsiąść do auta i ruszyliśmy w stronę Calais zbadać teren:) Stamtąd miała zacząć się przejażdżka koleją pod kanałem La Manche. Mieliśmy jeszcze dużo czasu, więc postanowiliśmy zajrzeć do samego Calais. Miasteczko jest małe, więc nie mieliśmy problemów z dotarciem do jego centrum oraz miejskiego ratusza, schody zaczęły się kiedy mieliśmy stamtąd wyjechać i znaleźć drogę do terminala...

Calais zrobiło na nas niesamowite wrażenie - z racji tego, że była niedziela, było kompletnie puste, po drodze spotkaliśmy kilka osób i widzieliśmy zaledwie kilka przejeżdżających samochodów ;)

Po dość uciążliwym błądzeniu w nocy w poszukiwaniu przeprawy przez La Manche udało nam się dotrzeć do terminala ( kto jechał ten wie, że jest banalna w odnalezieniu, zmyliły nas światła na wiaduktach - inny świat :P). Odprawa przebiegła sprawnie, natomiast oczekiwanie na wjazd do pociągów to dopiero ćwiczenie na cierpliwość ;)

Krótka chwila na odpoczynek przed jeszcze wieloma kilometrami drogi... większość pasażerów pociągu podczas przejazdu (30 min.) spała - po "załadunku" było już grubo po północy..

Na dzień dobry, a właściwie dobranoc......przywitał nas deszcz..... jesteśmy w Wielkiej Brytanii, hurra!! Niezrażeni aurą, grzecznie przykleiliśmy naklejki na reflektory i, początkowo żółwim tempem, ruszyliśmy na podbój lewostronnego ruchu drogowego...

 Ok. 10 rano kompletnie wykończeni dojechaliśmy do rodziny w Chesterfield.. Spędziliśmy tam kilka fajnych prawdziwie angielskich deszczowych dni, podczas których tylko w jeden dzień dało się normalnie wyjść z domu :P 

Po kilku spokojnych dniach odpoczynku ruszyliśmy dalej w trasę. Ostatecznie zrezygnowaliśmy z wyprawy w stronę Szkocji i pojechaliśmy na kilka godzin, ku mojej ogromnej radości, do Manchesteru, którego głównym i w zasadzie jedynym punktem programu było obejrzenie stadionu Manchester Utd - Old Trafford.

Gdy sportowe emocje opadły pojechaliśmy do Liverpoolu, a stamtąd do Southport, gdzie zostaliśmy do następnego dnia. W nocy była ulewa....

Coś nowego - pierwszy raz w czasie pobytu w Anglii ujrzeliśmy słońce - obudziło nas z samego rana i wygoniło nad morze :) Pech chciał, że zapomniałam naładować akumulatora w aparacie... w końcu trzynasty...

Mmmmm.... wreszcie mogliśmy się trochę wygrzać w słoneczku i pospacerować po plaży.... ale uwaga pod nogi! Po tak dalekim odpływie pozostałości po tym, co normalnie żyje w wodzie, nie były zbyt apetyczne... :P

Błogie leniuchowanie niestety dość szybko trzeba było skończyć i ruszyć w dalszą drogę - przed nami jeszcze kilka godzin jazdy...

Późnym wieczorem dotarliśmy do małej miejscowości pod Londynem...

Ze względów finansowych zdecydowaliśmy się na nocleg poza stolicą - wybraliśmy mały, niedrogi hotelik w Enfield. Taki sobie niewielki domek jednorodzinny, z malutką recepcją......gdzie każdy pokój miał dużą sypialnię, kominek, 32" telewizor, wyrafinowane meble, ogólnie wystrój jak z miesięcznika wnętrzarskiego i "wypasioną" łazienkę, z dużą narożnikową wanną, ale .... bez drzwi!!! Trochę nas to zszokowało, ale coż - zawsze coś nowego :) A rano odkryłam boski ogród....

Nazajutrz zgodnie postanowiliśmy, że będziemy korzystać z dobrodziejstw rewelacyjnie rozwiniętej komunikacji publicznej (polecam zaopatrzenie się w Oyster Card) -  uradowani mogliśmy w końcu odstawić Pyzia na parking:) Od hotelu mieliśmy jakieś 10 min drogi pieszo do podmiejskiego pociągu, a ze stacji, na której wysiadaliśmy, od razu do samego centrum zabierało nas metro - cała trasa zajęła jakieś pół godziny :)  

I znów ta pogoda...."czasem słońce, czasem deszcz" i jak tu się ubrać?! 

....i trzeba wracać do domu :(

Ok.10 rano opuściliśmy Enfield - założenie było takie, że jedziemy do Polski "na raz", w końcu jest 2 dwóch kierowców, a ja w Angli nie odważyłam się wsiąść za kółko, więc wreszcie mogłam się wykazać :D

W drodze powrotnej skorzystaliśmy z przeprawy promowej z Dover do Dunkierki - na pożegnanie otrzymaliśmy piękną, słoneczną pogodę, więc jazda pociągiem pod kanałem La Manche, mimo że szybsza, wydała się nam kiepskim pomysłem... i nie żałowaliśmy - mogliśmy do woli powygrzewać się na słońcu i korzystać z ostatnich chwil urlopu.

No i pojechalismy jeszcze z portu promowego do samej Dunkierki - tym razem skierowaliśmy się w stronę przeogromnej plaży nad którą rozciągało się miasto. Trafiliśmy akurat ma jakieś święto, gdyż z opustoszałej Dunkierki, jaką widzieliśmy w drodze na wyspy, zmieniła się w tętniące życiem miejsce, pełne ludzi. Było już popołudnie, promenadą ledwo dało się przejść, załapaliśmy się nawet na niewielki koncert jakiejś lokalnej grupy rockowej - dawali radę! Tylko przy samym morzu było spokojniej... Tak nam się podobało, że dość mocno się zasiedzieliśmy - już prawie zachodziło słońce... czas wracać do domu!