To była niesamowita wycieczka, i całkiem niespodziewana!
Pojechaliśmy na Słowację w celach hodowlanych, na psią randkę. Ondrej, nasz gospodarz zaproponował nam wycieczkę w góry, myślałam, że pójdziemy na wzgórza niedaleko jego domu. Tymczasem on wpakował nas w samochód i pojechaliśmy, razem z psimi narzeczonymi, kilkadziesiąt kilometrów.
Pod domem Ondreja tego roku w lutym kwitły stokrotki. Im bliżej gór, tym bardziej robiło się biało, pogoda była przepiękna.Wysiedliśmy i poszliśmy szosą w górę. Wtedy zobaczyłam chyba po raz pierwszy, jak piękne mogą być zimowe drzewa...
Podziwiając widoki doszliśmy do stacji kolejki linowej. Okazało się, że Ondrej postanowił nas zabrać na zbocze najwyższego w Małej Fatrze szczytu, Velky Krivań.
Trudno uwierzyć, ale nigdy wcześniej nie byłam zimą w górach! Jestem piecuchem, nie umiem jeździć na nartach i narciarzy widziałam tylko w telewizji, myślałam, że jak ruszą na górze, to zatrzymują się dopiero na dole...
Wysiadłam z kolejki i powiało mrozem. Dookoła panowała prawdziwa zima, choć słońce grzało mocno i niebo było bezchmurne. Wiał silny wiatr i niósł kłujące drobinki śniegu.
Ondrej zapytał - gdzie idziemy? Zobaczyłam nad nami ośnieżone zbocze - tam! Zaczęliśmy się wspinać, nie było łatwo iść w kopnym śniegu walcząc z wiatrem. Co chwilę zatrzymywałam się patrząc na nieziemskie widoki. Psy ciągnęły w górę, węższyły znajome z Alaski zapachy zimy.
Po dłuższej wspinaczce, walce o oddech, z czerwonymi od wiatru policzkami weszliśmy na szczyt! Velky Krivań, 1704 m. Pamiątkowe zdjęcie w kłującym wietrze który chciał nas zrzucić stamtąd - i zaraz powrót.
W dół Ondrej prowadzi oba psy, bo ja nie dawałam rady iść za ciągnącą w dół sunią. On radzi sobie z dwójką. Jest przyzwyczajony, bo uwielbia górskie wycieczki z przyjaciółmi i ich psami, to jego największa radość.
Po drodze do stacji kolejki robię masę zdjęć, czuję, jakbym była ponad światem.
Zeszliśmy całą trasę kolejki piechotą, bo zgubiłam bilet, ale to była piękna droga. Mogłam przyjrzeć się z bliska narciarzom, snoboardzistom i przyrodzie. Niestety, tuż przy kolejce poślizgnęłam się na zlodowaciałym śniegu i upadłam, uszkadzając aparat. Dlatego z tego etapu naszej wycieczki nie mam zdjęć.
Na dole jedliśmy obiad wśród narciarzy, piliśmy piwo. Nigdy nie zapomnę tej niezwykłej wycieczki i zawsze będę pamiętać, że to Ondrej pokazał mi zimę w górach. Dziękuję!
Zaloguj się, aby skomentować tę podróż
Komentarze
-
ach, bo ja nie dosyć, że ślepa jestem, to jeszcze nie widzę, że to było 2 lata temu. To szczeniaczki już mogą mieć szczeniaczki. -
Babcią może nie, bo moje szczeniaczki to moje dzieci, a na babcię wciąż czuję się za młoda :) - ale szczeniaczki tak, były, już są dorosłe!
Ta pogoda, ten śnieg, te cuda, to była bajka! Iwonka, jeszcze kilka zdjęć dodałam do pierwszego miejsca:) I dziękuję ogromnie za komentarze i za punkciki!!! :) -
o śnieg coraz trudniej, tym bardziej, jako mieszczuch zazdraszczam zimy i widoków.
i co zostałaś babcią szczeniaczków?
slawannka
Sława, czyli: www.jedziemynasycylie.pl
Punkty: 146741
Punkty: 146741
- 39 podróży
- 5811 zdjęć
- 6182 komentarze