Mieszkaliśmy u znajomej Polki Darii i jej męża Xawiego - Katalończyka. W całej Hiszpanii regionalizm jest bardzo ważny i należy pamiętać, że Katalończyk to Katalończyk, a nie Hiszpan. Razem z nami mieszkali Gabi też Katalończyk oraz Wiktoria i Rafael - para studentów z Francji. Porozumiewaliśmy się między sobą w językach: polskim – ja z Januszem, Janusz z Darią, Daria ze mną, katalońskim – Xawi z Gabim, Gabi z Darią, francuskim – Wiktoria z Rafaelem, niemieckim – Daria z Xawim (ponieważ poznali się z Niemczech, ale to zupełnie inna historia), angielskim – każdy z każdym. Taka Wieża Babel z pełną zdolnością komunikacji werbalnej i pozawerbalnej:) Przestronne mieszkanie znajdowało się w typowej Barcelońskiej kamienicy z marmurową klatką schodowa i małą windą z cudnymi drewnianymi drzwiczkami takimi dokładnie jak na filmach Almodovara. Kamienica położona była przy ulic Hurtado w pobliżu centrum miasta. Z dachu budynku, gdzie jedliśmy śniadania w ciepłym słońcu i kolacje pod gwiazdami rozciągał się piękny widok na wzgórze Tibidabo.
W mieście jest wiele miejsc, z których można podziwiać panoramę Barcelony, Tibidabo jest jednak najlepsze. Cudne widoki plus zabawa na wesołym miasteczku skutkują ogromnym poczuciem szczęścia.
Kolejnym takim miejscem jest Sagrada Familia. Nadal budowane dzieło najwybitniejszego architekta całej Hiszpanii zwyczajnie „rzuca na kolana”. Wiele pisano, my dołączamy obraz.
W pobliżuSagrada Familia jest park. Niewątpliwą atrakcją dla turystów jest możliwość kibicowania przy grze w takie duże kule, której zasad nie rozszyfrowaliśmy urzeczeni zaangażowaniem i postawą graczy
Z parku udaliśmy się podziwiać Tore Abgar – wytwór wyobraźni współczesnych architektów. Może dlatego mieszkańcy Barcelony, rozpieszczeni przez Gaudiego, nie lubią tego wieżowca. Fakt, budowla może budzić kontrowersje z uwagi na kształt. Nam się podobało zarówno na zewnątrz jak i wewnątrz.
Wieża otrzymała pseudo: „czopek”:)
Ponieważ chcieliśmy dotrzeć również do oddalonych od centrum miejsc byliśmy zmuszeni korzystać z metra. Jakie było nasze zaskoczenie kiedy zobaczyliśmy, że metrem jedzie sobie piesek, jeszcze większe kiedy pies bez problemów pokonał schody ruchomeJ W tym niezwykłym towarzystwie dotarliśmy w okolice stadionu Camp Nou. Tam spotkaliśmy człowieka, który ze znanych tylko sobie powodów postanowił pokazać nam cały obiekt. Zrozumieliśmy, że Pan jest działaczem sportowym i kiedyś uprawił hokej. Swoją droga to nie wiem, jakim cudem udało się porozumieć, ponieważ Pan mówił tylko po Katalońskiu – fakt, bardzo wolno, z tym świętym przekonaniem, że im wolniej będzie mówił, tym Kataloński będzie dla nas bardziej zrozumiały – a my po próbach prowadzenia rozmowy po angielsku przeszliśmy na ukochany polski. Siłą woli i gestu jakoś udało się odgadnąć intencje nowego przyjaciela. Najpierw zaprowadził nas na lodowisko, później podarował bilet umożliwiający wstęp do muzeum i na stadion.Musieliśmy się spieszyć, ponieważ pozostał tylko kwadrans do zamknięcia. Dzięki tej później porze zwiedzania na stadionie byliśmy sami.
Wrażenie niesamowite. Oczywiście uprzejmy Pan odprowadził nas do stacji metra i pożegnał się po uprzednim sprawdzeniu przez ogromne szkło powiększające, że mamy dobre bilety. Wcześniej podarował Januszowi legitymację członkowską klubu sportowego FCB.
Człowiek tutej jest cudnym podmiotem do obserwacji. ludzie są weseli, uśmiechnięci, życzliwi, tańczą na ulicach i wydaje się, że mają zdecydowanie więcej czasu niż przeciętny Europejczyk. może to dzięki słońcu zawdzięczają dobry nastrój... a może po prostu tacy są:) nauczyliśmy się, ze czas siesty jest święty, a próba zrobienia zakupów na pchlim targu, w czasie emisji ulubionego serialu pań ekpedientek jest nie lada wyczynem :)
Wszechobecna sztuka dodaje miastu wyjątkowej urody, czyniąc je chyba najpiękniejszym w Europie. niesamowita inspiracja dla fotografa, no i uczta dla mniej i bardziej wprawnego oka.
Żeby poczuć klimat miasta, podpatrzeć ludzi, dobrze poznać Barcelonę należy po niej chodzić. My mamy za sobą spacer wzdłuż Passeig de Gracia do Placu Katalońskiego z obowiązkową wizytą w falującym La Perdera (gdzie wstąpiliśmy na wystawę Muzyka III Rzeszy).. Dalej spacerowaliśmy po Rambla, najsłynniejszym deptaku Barcelony, z przerwą na koktajl owocowy na najbardziej kolorowym targu żywności.
Po lewej stronie od Rambla patrząc od strony morza rozciąga się cudna dzielnica Barri Gottic. Klimatyczne, wąskie uliczki pochłonęły nas na dwa dni. Na liście obowiązkowej umieliśmy również muzeum Picasso i Park Guell. Odpoczywaliśmy w przeróżnych knajpkach, kafeteriach, kawiarenkach delektując miejscowymi specjałami. Jedzenie zawsze przepyszne:) Polecamy owoce morza w panierce smażone na głębokim oleju; popojane cavą (coś takiego jak szamapn, tylko lepsze) to już prawdziwy luksus. mniam...
Po lewej stronie od Rambla patrząc od strony morza rozciąga się cudna dzielnica Barri Gottic. Klimatyczne, wąskie uliczki pochłonęły nas na dwa dni. Na liście obowiązkowej umieliśmy również muzeum Picasso i Park Guell. Odpoczywaliśmy w przeróżnych knajpkach, kafeteriach, kawiarenkach delektując miejscowymi specjałami. Jedzenie zawsze przepyszne:) Polecamy owoce morza w panierce smażone na głębokim oleju; popojane cavą (coś takiego jak szamapn, tylko lepsze) to już prawdziwy luksus. mniam...
Zaloguj się, aby skomentować tę podróż
Komentarze
-
gra w "duze kule" to petanca.Chyba ostatnio w Polsce tez sie dosc popularna robi. -
Mile powspominać oglądając jeszcze czyjeś zdjęcia i rozpoznawać miejsca, gdzie się już było kilka razy i kawałek serca tam został.... -
wybieram sie do Hiszpani w czerwcu.
Dziekuje za wspaniale opisy i wiele ciekawych pomyslow, z ktorych napewno skorzystam
Pozdrawiam -
Piękne Miasto Cudowni Ludzie polecam Każdemu
-
Po obejrzeniu zdjęć czuję, jakbym już tam był :) Visca el Barca! -
świetne zdjęcia i opisy, strasznie chciałbym tam pojechać. najlepiej jutro
