Czy Londyn to miasto, które chce byś podziwiane? Może i tak! Nie mogę się jednak oprzeć wrażeniu, że jednak większą satysfakcję znajduje w robieniu interesów z każdym przyjezdnym. Można się domyślać, kto ma mieć większe korzyści z tych interesów. W końcu kiedyś powodem powstania Imperium Brytyjskiego nie było tylko to, że tak się świat umówił. Czy z kolei powodem upadku tegoż było, że świat się uwziął? Chętni mogą się zastanawiać...
Zwiedzając to miasto – przepraszam, poruszając się po nim, bo na zwiedzanie go jako całości i na bodaj krótki kontakt z dziećmi, trzeba mieć więcej niż kilka dni czasu – chyba nie ma się poczucia jego „historyczności”. Londyn praktycznie nie ma „starówki”. Przyjmijmy, że za taką można uznać kompleks Tower of London – twierdzę królewską z XI wieku, obecnie siedzibę kilku muzeów, galerii i oczywiście skarbca z insygniami królewskimi. Najwspanialsze budowle, które dziś podziwiamy powstały po wielkim pożarze miasta (1666 r.) Okres trzech wieków, w którym zbudowano, dla przykładu: Katedrę św. Pawła, Parlament, Tower Bridge w porównaniu z prawie dwudziestoma wiekami od czasów rzymskiego Londonium to niewiele i usprawiedliwia nieużywanie nazwy „stare miasto”.
Po raz pierwszy spotkałem się z zakazem robienia zdjęć w sklepach. Dlatego relację z Londynu zaczynam od pokazania tego, czego mi nikt nie zabraniał – zakręconej wystawy zupełnie niezwiązanej z „zawartością” sklepu. Za to przechodnie na ulicy wcale nie ułatwiają takich działań. Zapewnienie sobie wystarczającego czasu i miejsca na skadrowanie, to nieraz wyczyn prawdziwie ekwilibrystyczny. Ma to jednak swój urok.
Swoistą wystawą miasta jest Docklands rewitalizowany obszar starych portowych doków nad Tamizą i wchodzacy w jego skład Canary Wharf teren zabudowany najwyższymi wieżowcami w Londynie. Całość obsługiwana przez Docklands Light Railway – sieć całkowicie zautomatyzowanych pociągów. Warto tam się udać nocą!
