Po krótkim spacerku do zoo, którego ceny jednak nie przystawały do naszych możliwości robimy ostatnie zakupy i zbieramy się w drogę powrotną. Ponieważ ostatnio drogę z lotniska pokonaliśmy wygodnie teraz chcemy tanio… zaczynamy od metra i tu idzie bez problemu, słyszymy tylko gdzieniegdzie „inostrańcy” jakbyśmy bez bagaży nie rzucali w oczy (choć może mniej niż nam się wydawało?) ze stacji metra Boryspolska chcemy złapać busa co okazuje się nie takie proste. W końcu dajemy się skusić i ruszamy za sympatyczną cenę do Boryspola… miasteczka, obok którego znajduje się lotnisko. Poinstruowani przez sympatyczny komitet marszrutowy składający się głownie ze statecznych Dam, gdzie jest przystanek dla nas interesujący i jakimi numerami mamy jechać do samego lotniska. Wszystko się zgadzało tylko owe busy jechać już nie chciały a my mokliśmy spokojnie na pożegnalnym ukraińskim deszczu całkiem niedaleko lotniska. W końcu zabraliśmy się z busem należącym do lini lotniczych. Ten mały kurs kosztował nas po 10 hry. I obciążał powrotny budżet najbardziej, choć i tak za całą podróż do lotniska zapłaciliśmy równowartość 7 zł.
Tak kończy się nasz pobyt w Kijowie, mieście, które dla mnie jest jak z kolaż, socjalistyczna zabudowa miesza się, co krok z nowoczesnymi biurowcami i zabytkami. Historyczne kamieniczki przytłoczone szkłem i stalą w najrozmaitszych wariacjach. Kijów jak każda metropolia to miasto ogromnej przepaści bogactwa i biedy, na ulicach na lexusy już nie zwraca się uwagi, którą przyciągają drogie, markowe sklepy, trochę dalej od centrum widać zwykłe i skromne życie mieszkańców, zakupy na małym targu pełnym wszystkiego, świeże warzywa prosto z ulicy od Babuszek, (spróbujcie koniecznie!) Małe przysklepowe knajpki, w których pije się po dniu pracy chwile wcześniej kupioną wódeczkę. Mieszkańcy kraju o najniższych średnich zarobkach w europie nie mają lekko i muszą być zaradni a mimo to można spotkać się z życzliwością i brakiem tego dzikiego pędu, który nas otacza.
