Drugiego dnia pobytu w Ilulissat wybraliśmy się na wycieczkę awionetką, organizowaną przez firmę Air Zafari. Podczas 1,5 godzinnego lotu zobaczyliśmy z góry zatokę Disko, lodowiec Eqi, tzw. Martwy Lodowiec (Dead Glacier), przelecieliśmy nad częścią grenlandzkiego lądolodu oraz Lodowym Fiordem Ilulissat (Ilulissat Kangerlua) i samym miastem. Trasa liczyła ok. 300 km.
Powszechnym elementem krajobrazu Grenlandii jest lądolód, który pokrywa 83% powierzchni całej wyspy. Obszar lądolodu ma wyraźny wpływ na rzeźbę terenu. Po pierwsze lądolód na przestrzeni tysięcy lat formował rzeźbę terenu, a po drugie, tak duży obszar maskuje oryginalny wygląd Grenlandii. Ciekawym faktem jest to, że na obszarze wyspy, w jej centrum znajduje się niecka o spłaszczonym dnie. Najniższy punkt tej niecki znajduje się około 250 m p.p.m. tworząc pokaźnych rozmiarów obszar depresyjny. Obszaru tego nie widać, ponieważ zagłębienie to jest przykryte warstwą lodu, grubą na ponad 3000 m. Toteż faktyczny krajobraz wyspy jest wyżynno-górzysty.
Na wielu połaciach wyspy praktycznie jednak nie widać gór, które zakryte są czaszą lodu. Najwyższe wzniesienia znajdujące się w dalszych odległościach od wybrzeży, które otoczone zewsząd lodem nazywane są nunatakami. Większość gór Grenlandii to góry wysokie, których wysokości średnie przekraczają 2000 m n.p.m. Najwyższy szczyt wyspy - Góra Gunnbjørna ma wysokość 3694 m n.p.m. Obszary nizinne ograniczają się jedynie do wybrzeża. Także w strefie wybrzeża tereny górskie, wieńczące często fiordy, leżą nad samym morzem, w wielu miejscach schodząc do samego brzegu morskiego. Fakt ten sprawia, że jak wyżej już wspomniano, wybrzeże jest surowe, w wielu miejscach ma postać także klifową.
Lecąc wzdłuż 40-kilometrowego Lodowego Fiordu mogliśmy podziwiać dryfujący pak i góry lodowe, z których niektóre miały imponujące rozmiary. O ile pak jest zamarzniętą wodą morską, to góry lodowe powstają w wyniku cielenia się lodowca. Cieleniem nazywamy odrywanie się fragmentów czoła lodowca. Odrywanie się wielkich fragmentów ma miejsce tylko kilka razy w ciągu lata. Następuje natomiast prawie ciągłe oddzielanie się mniejszych kawałków lodu, co można zaobserwować przez cały rok. Proces cielenia się lodowca nie jest jeszcze w pełni zrozumiały. Najważniejszym czynnikiem wyzwalającym to zjawisko jest prawdopodobnie ekspansja szczelin w dnie lodowca, która ma miejsce wtedy, gdy lodowiec odrywa się od podłoża i zaczyna unosić się w wodach fiordu. W tym samym czasie lodowiec jest zdeformowany w części pływającej przez pływy morskie, które powodują również odłączanie się lodowca od skał po obu stronach fiordu. Ciśnienie wody wypełniającej szczeliny lodowca dodatkowo wzmacnia proces "spulchniania" lodu. Po cieleniu się podczas lata, czoło lodowca stopniowo narasta w okresie zimowym, gdyż jest ono podtrzymywane i stabilizowane przez lód morski w fiordzie. Sezonowe ruchy czoła lodowca Sermeq Kujalleq badano w latach 1962-1996, a typowa różnica między położeniami czoła latem i zimą wynosiła 2-3 km. Jesienią 2002 roku doszło do oderwania się dużej części jęzora lodowca i jego rozpadu na wiele części, w efekcie czego nowe czoło lodowca zostało cofnięte o ok. 12 km.
Po obejrzeniu spektakularnego Lodowego Fiordu z powietrza wróciliśmy do Ilulissat.
