Ze stacji kolejowej szłyśmy w stronę plaży za zapachem soli morskiej skrzyżowanej ze słodkomiodowymi, wiosennymi kwiatami. Bukiet aromatów działał na nozdrza rozdrażniająco. Kiedy doszłyśmy do plaży, wyglądała ona jak plantacja owoców kiwi po sezonie. Kragłokartoflane kulki leżały gęsto na przestrzeni kilometrów i na pierwszy rzut oka udawały jeżówki (albo tak mi mąciła w głowie podświadomość, uprzednio nafaszerowana informacjami o trwających w mieście targach jeżówek), ale po wzięciu do ręki okazywały się miękkimi kuleczkami bez innej treści niż poduszone, brązowe paseczki o sianowatej strukturze. Potrzebowałam chwili nim doznałam iluminacji, uświadamiając sobie, że to sardyńskie glony, które z fantazją skręcają się w kłębuszki. I bagiennie falują pod nogami, kiedy wędruje się wzdłuż brzegu.
Sanatoryjno-uzdrowiskowy klimat miejscowości osadza się na skórze już po kilku godzinach. Nie wiem, czy to zasługa budzącej się wiosny i nieustannie wiejących wiatrów, czy to cecha immanentna miejsca; niezaprzeczalnie o uroku miejscowości świadczy fakt, że zapach Alghero zabieramy ze sobą aż do pierwszej kąpieli. Powietrze pachnie po prostu cudnie aż człowiek, w nieuświadomiony sposób, zaczyna oddychać głębiej.
Z rozfalowaną piersią zbliżamy się do górzystej starówki. Alghero, czyli miasto wodorostów, z racji wielowiekowej przeszłości i związków z Katalonią, zwane też Barcelonettą, słynie z produkcji biżuterii w koralu. Naturalne, lokalne zasoby, już ulegly wyczerpaniu, ale tradycja jubilerska przetrwała i w krętych uliczkach miasta można podziwiać szereg rzemieślniczych sklepików mieniących się na koralowo.
