Prawdę mówiąc, wizyty w Târgu Mureș w ogóle nie planowaliśmy, ale ponieważ przejeżdżaliśmy przez to miasto w drodze do Mediaș, podjechaliśmy do centrum i zrobiliśmy sobie małą przerwę, a ponieważ miasto wyglądało ciekawie, udaliśmy się na spacer...
Târgu Mureș (przed reformą ortografii Tîrgu Mureș, Marosvásárhely, Neumarkt am Mieresch) to stolica okręgu Marusza (Mureș). Liczy ok. 150 tys. mieszkańców. Historyczna forma obecnej nazwy miasta brzmiała Oșorhei, zaś obecna jest ekwiwalentem węgierskiego Marosvásárhely, oznaczającego "targowisko w Mureș".
Choć okolice dzisiejszego Târgu Mureș były zamieszkałe już w czasach prehistorycznych, a w czasach rzymskich istniał w pobliżu obóz wojskowy (castrum), to osada o większym znaczeniu powstała dopiero w XIII wieku. Miejscowość po raz pierwszy została udokumentowana w rejestrze papieskim jako "Novum Forum Sicolorum" (czyli Nowy Szeklerski Targ) w 1322 roku. Historyczna forma obecnej nazwy miasta brzmiała Oșorhei, zaś obecna jest ekwiwalentem węgierskiego Marosvásárhely, oznaczającego "targowisko w Mureș".
W roku 1405 król Węgier Zygmunt Luksemburski (1368-1437) przyznał miastu prawo organizowania jarmarków. Mniej więcej w tym samym czasie przedstawiciele cechów sfinansowali budowę obwarowań, rozbudowanych następnie przez wojewodę Stefana Batorego w 1492 roku. Od 1439 roku w mieście odbywały się posiedzenia sejmu transylwańskiego. W 1470 roku król Maciej Korwin (1443-1490) przyznał przywileje w zakresie sądownictwa, a w roku 1482 uznał miasto za siedzibę królewską. Miasto rozwijało się i od XVI wieku przodowało było ważnym ośrodkiem kultury i edukacji.
Historia była jednak burzliwa. W roku 1506 oddziały Pála Tomoriego (ca 1475-1526) zostały pokonane pod Marosvásárhely przez Szeklerów, którzy zbuntowali się po nałożeniu podatków z okazji narodzin Ludwika II Węgierskiego (1506-1526). W latach 1600-1601, w wyniku oblężenia prowadzonego przez austriackiego generała Giorgio Bastę (1544-1607), twierdza została obrócona w ruiny, zaś w roku 1602 oddziały Gergely Németha spaliły dużą część pozostałej zabudowy miasta. Po tych wydarzeniach, rozpoczęto odbudowę, zainicjowaną przez burmistrza Tamása Borsosa de Ozd (1566-1633), lecz twierdza faktycznie została odbudowana dopiero w latach 1614-1653. W 1658 roku wojska tureckie i tatarskie najechały miasto i spaliły je, a 3000 mieszkańców zostało uprowadzonych w jasyr. W roku 1662 stacjonujący w mieście żołnierze tureccy spowodowali wielki pożar, który niemal całkowicie zniszczył Marosvásárhely. W roku 1687 zostało ono splądrowane przez niemieckie wojska cesarskie. W roku 1704 antyhabsburskie zbuntowane oddziały Pála Kaszása zajęły twierdzę, która została następnie odbita w 1706 roku przez Austriaków, dowodzonych przez Lőrinca Pekry’ego.
Wcześniej, za sprawą księcia Gabriela Bethlena (1580-1629) w roku 1616, miasto uzyskało status wolnego miasta królewskiego pod nazwą Maros-Vásárhely.
Pierwsza połowa XVIII wieku przyniosła wiele nieszczęść. W 1707 roku Marosvásárhely nawiedziła zaraza, która pochłonęła ponad 3500 ofiar. Epidemia dżumy powracała także w latach 1709, 1719 i 1738-1739. Lepsze czasy przyniosła druga połowa stulecia. W roku 1754 miasto przekształciło się w ważny ośrodek życia społecznego i gospodarczego, gdy stało się siedzibą najwyższego sądu Księstwa Siedmiogrodu, zaś w roku 1802 kanclerz Sámuel Teleki (1739-1822) otworzył publiczną bibliotekę liczącą 40.000 woluminów, znaną dziś jako Biblioteka Telekiego.
Z Marosvásárhely związany był Avram Iancu (1824-1872), przywódca rumuńskiej rewolucji w Transylwanii w 1848 roku, który pracował tu jako wcześniej młody prawnik. 4 listopada 1848 roku oddziały Szeklerów zostały pokonane przez Austriaków, lecz 13 stycznia 1849 roku oddziały majora Tolnaya odbiły miasto. 30 lipca 1849 roku, Sándor Petőfi (1823-1849) i Józef Bem (1794-1850) wyruszyli stąd na bitwę pod Segesvárem (Sighișoarą).
Po roku 1850 rozpoczął się okres budowy nowoczesnej infrastruktury i uprzemysławiania miasta. Powstały zakłady przemysłu drzewnego, spożywczego i materiałów budowlanych. Do rozwoju i modernizacji miasta w tym okresie bardzo przyczynili się burmistrzowie: Bernady György - burmistrz w latach 1900-1912 i 1926-1929, oraz Emil Danda - burmistrz w latach 1922-1926 i 1934-1937.
W wyniku traktatu z Trianon miasto po I wojnie światowej znalazło się w granicach Rumunii, zaś w 1940 roku, na mocy tzw. drugiego arbitrażu wiedeńskiego powróciło do Węgier. Po wojnie, w 1947 roku ponownie znalazło się w granicach państwa rumuńskiego. W latach 1950-1968, Târgu Mureș było stolicą autonomicznej prowincji węgierskiej, a później regionu autonomicznego.
U schyłku XX wieku skład narodowościowy mieszkańców Târgu Mureș przedstawiał się następująco: Rumuni - 50,34%, Węgrzy - 46,72%, Cyganie - 2,43%, Niemcy i inne mniejszości - 0,51%.
Choć Târgu Mureș nie należy do znanych ośrodków turystycznych, to może poszczycić się kilkoma ciekawymi zabytkami i ładną XIX-wieczną zabudową w centrum.
