Do Kordoby chciałam pojechać z powodu jednej budowli - mezquity, czyli katedry przerobionej z meczetu. I to jakiego! W świecie islamu nie ma zbyt wielu takich klejnotów, z prawdziwą dżunglą pręgowanych kolumn w środku. Ogrodem wokół i przede wszystkim - powiewem Orientu w promieniu kilku kilometrów.
Ale nawet gdyby nie było Mezquity, Kordoba hojnie dzieli się swoją bogatą przeszłością, na którą składają się rozliczne wewnętrzne dziedzińce zdobione kwiatami (królują pelargonie, dzielnica żydowska, zamek królewski wraz z przyległym doń ogrodem, okalająca miasto rzeka Gwadalkiwir, a nade wszystko przycupnięte w bocznych ulicach kawiarenki i bary tapas.
Korowody turystów depczą sobie po piętach, ale i tak nie odbiera to miastu uroku. Zresztą część turystyczną, od "prawdziwej" Kordoby, oddziela mur i turyści oraz przyjezdni raczej nie wchodzą sobie w drogę, a szkoda, bo możliwość zanurzenia się w codziennym rytmie miasta jest niemniej cenna niż olśniewająco piękne azulejos na ścianach pustych patio.
