Faro to największe miasto i stolica regionu Algarve, licząca ok. 58 tys. mieszkańców.
Najstarsze ślady osadnictwa w jego okolicach datowane są na epokę neolitu. W IV wieku p.n.e. w tej części Półwyspu Iberyjskiego kolonie swe tworzyli Fencjanie, zaś w czasach rzymskich istniała tu spora osada o nazwie Ossonoba. Począszy od III wieku, a po upadku Cesarstwa, za czasów Wizygotów była ona siedzibą biskupa. Wraz z nadejściem panowania Maurów w 713 roku, Ossonoba utrzymała swój status najważniejszej osady miejskiej w południowo-zachodniej części Półwyspu Iberyjskiego. W IX wieku miejscowość na krótko stała się stolicą księstwa i została otoczona pierścieniem murów obronnych. W następnym stuleciu zaczęto miejscowość nazywać Santa Maria (Shantamariyyat al-Gharb po arabsku). Jedną z historycznych arabskich nazw Faro jest także Uḫšūnubaḧ. Ponad 500-letnie panowanie Maurów zakończyło się w roku 1249, gdy wojska króla Alfonsa III (1210-1279) zdobyły Faro i szereg innych miast Algarve. Faro, nazywane wówczas Santa Maria de Faaron lub Santa Maria de Faaram zostało administracyjnym centrum regionu.
W następnych wiekach miejscowość stała się dobrze prosperującym ośrodkiem ze względu na swoje położenie geograficzne, bezpieczny port oraz handel solą i produktami rolnymi. W wieku XIV i XV spore znaczenie w mieście zdobyła społeczność żydowska, skupiająca wielu rzemieślników i przedsiębiorców. Trwało to do 1496 roku, gdy król Manuel I Szczęsliwy (1469-1521) wydał edykt o wydaleniu z Portugalii tych Żydów, którzy nie dokonali konwersji na katolicyzm. Na terenie ówczesnej dzielnicy żydowskiej na obecnym Starym Mieście ( Vila Adentro), pod patronatem żony Manuela I, królowej Eleonory Habsburg (1498-1558), zbudowano klasztor NMP Wniebowziętej (Convento de Nossa Senhora da Assunção). W czasach Manuela I rozbudowano też miasto, wzniesiono szpital, kościół p.w. Ducha Świętego (Igreja do Espírito Santo) i inne gmachy użyteczności publicznej. W 1540 roku Król Jan III Pobożny (1502-1557) nadał Faro formalne prawa miejskie, a w roku 1577 roku siedziba biskupa Algarve została przeniesiona z Silves do Faro. Funkcje administracyjnej stolicy regionu przejęło jednak do Lagos, które pełniło je do 1756 roku.
W roku 1596 Robert Devereux, 2. hrabia Essex splądrował miasto i wywiózł do Anglii bibliotekę biskupa Faro. Księgozbiór trafił później do biblioteki Uniwersytetu w Oksfordzie. Jedną ze zrabowanych wówczas książek był pierwszy egzemplarz książki wydrukowanej w Portugalii -była to Tora w lokalnym języku hebrajskim (ladino), wydana przez Samuela Gacona w Faro. Następne stulecie i pierwsza połowa XVIII wieku były okresem pomyślnego rozwoju i rozbudowy miasta.
Katastrofalne trzęsienie ziemi w 1755 roku i wywołane nim tsunami zniszczyło większość miast na wybrzeżu Algarve. Choć również i Faro doznało sporych zniszczeń, to na tle innych miast były one zdecydowanie mniejsze. Po tym kataklizmie Faro zostało siedzibą władz regionu. W XIX wieku miasto pozostało w poprzednich granicach. Jego rozbudowa nabrała większego tempa w ostatnich dziesięcioleciach, w związku z rozwojem turystyki.
Dzisiejsze Faro posiada uniwersytet, międzynarodowe lotnisko, port morski, marinę, połączenia kolejowe i autobusowe z resztą kraju. Jest też wielkim centrum turystycznym.
Program naszej wizyty w Faro zakłócił trochę incydent, który miał miejsce w Albufeirze. Gdy po kilkugodzinnym zwiedzaniu miasta wróciliśmy na parking stwierdziliśmy, że ktoś nadłamał lusterko w naszym samochodzie opierając się o nie lub zawadzając jakimś pakunkiem. Po przyjeździe do Faro zadzwoniliśmy z hotelu do wypożyczalni w Lizbonie, która skierowała nas do swego oddziału w Faro, aby wymienić pojazd. Zajęło to trochę czasu i w efekcie zobaczyliśmy w Faro znacznie mniej, niż zamierzaliśmy.
