Bragança jest stolicą regionu Trás-os-Montes w północno-wschodniej Portugalii. Leży ok. 20 km od granicy z Hiszpanią i liczy ok. 35 tys. mieszkańców. Miasto jest siedzibą uniwersytetu, ośrodkiem rolniczym i regionalnym centrum przemysłu włókienniczego. Od niepamiętnych czasów słynie też z ceramiki. Badania archeologiczne wykazały, że najstarsze osiedla ludzkie w okolicach dzisiejszego miasta pochodzą z epoki paleolitu. W czasach poprzedzających epokę rzymską obszar ten był zasiedlony przez plemiona celtyckie, wśród których dominującą grupą etniczną byli Luzytanie. W czasach kolonizacji rzymskiej tereny te wchodziły w skład prowincji Gallaecia (znanej też jako Hispania Gallaecia). Wzmianki o osadzie o nazwie Vergancia lub Bregancia pojawiają się jednak później - w VI i VII wieku, w czasach rządów Swebów i Wizygotów. Panowanie Maurów nie pozostawiło wielu śladów, a region był jednym z pierwszych, włączonych do Królestwa Asturii w ramach rekonkwisty.
Początki średniowiecznej Bragançy datują się na przełom X i XI wieku i prawdopodobnie wiążą się z istnieniem ufortyfikowanego obozu wojskowego, choć dowody archeologiczne na to są wciąż odkrywane. Strategiczne znaczenie Bragançy wynikało z jej położenia i zostało umocniony po tym, gdy w roku 1187 osada otrzymała specjalny foral (edykt królewski) od króla Sancho I (1154-1212), gdy rodzina Bragança zaczęła wznosić feudalny zamek. Foral został odnowiony w roku 1253 przez Alfonsa III (1210-1279), a później w roku 1514 przez Manuela I (1469-1521). Bragança była pierwszą osadą w regionie Trás-os-Montes, która uzyskała status miasta i przywileje gospodarcze od kolejnych monarchów m.in. prawo organizowania targów. W XIV wieku wojny z Kastylią doprowadziły do zniszczenia umocnień granicznych i zajęcia miasta Bragança przez wojska kastylijskie. Działania wojenne spustoszyły region, skutkiem czego był brak żywności, epidemie, wysoka śmiertelność i w efekcie - wyludnienie. W roku 1386 król Jan I Dobry (1358-1433) udał się do Bragançy, aby ukrócić wpływy kastylijskie. Odebrał on tytuły stronnikowi Kastylii Alfonsowi Pimentalowi, a 1. księciem Bragançy uczynił swego nieślubnego syna Alfonsa (1377-1461) polecając mu umocnienie zamku i granic. Następnie przez małżeństwo Alfonsa z Beatrycze de Alvim (1380-1415), córką swego generała Nuno Álvaresa Pereiry (1360-1431), związał ściślej ten przygraniczny region z koroną portugalską.
W 1442 roku król Alfons V Afrykańczyk (1432-1481) ustanowił księstwo Bragançy księstwem dziedzicznym. 2. książę Bragançy, Ferdynand (1403-1478) rozszerzył swoje terytorium, włączając do niego ziemie swego zmarłego brata Alfonsa (1400-1460), markiza Valençy. Ferdynand de Bragança wspierał króla Alfonsa V w jego kampaniach afrykańskich. Został on gubernatorem Ceuty i pełnił funkcję regenta, gdy król przebywał w Afryce Północnej. Później ród Bragança popadł w niełaskę z racji spisków i intryg dworskich. Do łask przywrócił ich w roku 1496 król Manuel I, jednakże zażądał on za to wydalenia z miasta tych Żydów, którzy nie chcieli dokonać konwersji na chrześcijaństwo.
Po wygaśnięciu dynastii Aviz i 60-letnim okresie rządów hiszpańskich, królem w 1640 roku został Jan IV (1604-1656) z dynastii Bragança. Dynastia ta panowała w Portugalii do końca monarchii tzn, do 1910 roku. W latach 1822-1889 przedstawiciele dynastii zasiadali także na brazylijskim tronie cesarskim. Od upadku monarchii Fundação da Casa de Bragança zarządza dawnym majątkiem królewskim.
