Po wizycie w sanktuarium Bom Jesus do Monte w północnej Portugalii postanowiliśmy odwiedzić także słynne sanktuarium św. Jakuba w Santiago de Compostela w sąsiedniej Hiszpanii. Zdecydowaliśmy się na podróż do granicznej miejscowości Valença do Minho lokalnymi drogami, wiodącymi przez urokliwe, pięknie położone senne wioski i miasteczka. Dopiero tuż przed granicą wjechaliśmy na autostradę, którą kontynuowaliśmy podróż do Vigo, po minięciu którego odbiliśmy znów na lokalną drogę. W miarę zbiżania się do celu podróży coraz częściej widywało się pieszych pielgrzymów, zmierzających do Santiago samotnie, bądź w małych grupkach.
To położone na zachodnim pogórzu Gór Kantabryjskich miasto jest miejscem spoczynku św. Jakuba Starszego, jednego z dwunastu apostołów, uczniów Jezusa Chrystusa. Leży w regionie Galicja, który od X wieku p.n.e. był zasiedlany przez plemiona celtyckie (Galaicos). W II-I wieku p.n.e. ziemie te zostały podbite przez Rzymian, a po upadku Cesarstwa w V wieku dostały się pod panowanie germańskich Swebów. W latach 585-711 Galicja wchodziła w skład królestwa Wizygotów, zaś w latach 711-739 była pod władzą Maurów.
Odkrycie w roku 813 grobu, uznanego za miejsce pochówku św. Jakuba Apostoła, dało początek słynnym pielgrzymkom z całej Europy. Od imienia Apostoła (Sant Iacobu, Sant Iago lub San Tiago) pochodzi też nazwa miasta, które rozwinęło się wokół sanktuarium, zbudowanego w IX wieku przez króla Asturii Alfonsa II Cnotliwego (?-842). W IX wieku utworzono tu biskupstwo, a w latach 910-914 Santiago było stolicą samodzielnego królestwa. W następnym stuleciu miasto kilkakrotnie doświadczało najazdów Wikingów, a biskup Sisenand II nakazał budowę murów obronnych.
W roku 997 Santiago zostało zdobyte i częściowo zniszczone przez wojskowego dowódcę Kalifatu Kordowy Abu Aamira Muhammada Ibn Abdullaha Ibn Abi Aamira (ok. 938-1002), znanego w Europie jako Almanzor. Po rekonkwiście miasto stało się jednym z najważniejszych miejsc pielgrzymkowych świata chrześcijańskiego - obok Rzymu i Jerozolimy - do którego wyruszali ludzie wszystkich stanów. Pielgrzymka do grobu Apostoła bywała też traktowana jako element ekspiacji, czy to zadany sobie samodzielnie, czy to nakazany wyrokiem sądowym. Na szlakach do Santiago de Compostela, zwanych Drogą św. Jakuba (Camino de Santiago), znajdują się do dziś liczne schroniska, prowadzone głównie przez bractwa pątnicze. Przed katedrą w Santiago de Compostela kupić można pamiątkę i zarazem znak rozpoznawczy celu podróży - muszlę pielgrzymią, będącą symbolem św. Jakuba. Pierwotnie, po muszlę taką udawano się na pobliskie wybrzeże, skąd była zabierana jako dowód i pamiątka pielgrzymki. Obecnie muszla stanowi raczej znak rozpoznawczy pielgrzymów w drodze do Santiago.
W roku 1120 Santiago stało się siedzibą arcybiskupstwa, a pierwszym pełniącym tę godność był biskup Diego Gelmírez lub Xelmírez (ok. 1069 - ok. 1149). W roku 1161 dla ochrony pielgrzymów powstał zakon rycerski Santiago de Compostela. W roku 1501 w Santiago założono uniwersytet, a miasto stało się głównym ośrodkiem kulturalnym Galicji. Miasto zostało zdobyte i splądrowane przez Francuzów podczas wojen napoleońskich.
W 1936 roku ludność Galicji w referendum opowiedziała się za autonomią, której jednak nie wprowadzono z powodu wybuchu hiszpańskiej wojny domowej. Stała sie ona faktem dopiero w 1981 roku i od tego czasu region posiada własny parlament i rząd.
24 lipca 2013 roku w Santiago de Compostela doszło do tragicznej katastrofy pociągu pasażerskiego jadącego z Madrytu do Ferrol. Zginęło wówczas 79 osób, a 178 zostało rannych.
Od roku 1985 roku zabytkowy zespół starego miasta w Santiago de Compostela jest wpisany na listę światowego dziedzictwa kulturalnego i przyrodniczego UNESCO.
