Tradycyjnie już ruszamy ‘w miasto’ wcześniej rano by przynajmniej zdążyć do katedry przed tłumami. Pogoda w dalszym ciągu nas nie rozpieszcza choć nie leje a tylko momentami mży. O cudzie jakim jest katedra we Florencji nie będę pisać bo i tak nie potrafiłbym tego zrobić. Mam słabość do wdrapywania się na wszelkie możliwe wieże by móc oglądać miasta z góry. W takim miejscu jak Florencja nie mogłem sobie tej przyjemności odmówić. Tu miałem do wyboru albo Campanile di Giotto albo kopułę. Wybrałem campanile by móc nacieszyć się z góry widokiem na kopułę, cud stworzony przez Brunelleschiego. Potem kilkugodzinne włóczenie się uliczkami z obowiązkowymi: Piazza della Signoria, Ponte Vecchio, Santa Croce. Oczywiście nie zapomniałem pogłaskać po ryjku dzika na Mercato Nuovo. By zakończyć wizytę we Florencji mocnym akordem pojechałem by spojrzeć na Florencję z Piazzale Michelangelo. Widok uchodzi za jeden z najpiękniejszych na świecie i trudno się z tym nie zgodzić nawet jak zamiast błękitnego nieba z białymi obłoczkami wiszą nad zamgloną Florencją ciężkie chmury. I stąd przegania nas deszcz. Już na autostradzie dopada nas tak niesamowita burza, że nie da się jechać. My jedziemy już do Polski i im bliżej jej jesteśmy tym pogoda jest ładniejsza.
Tego roku nie tylko wiosna była we Włoszech wyjątkowo deszczowa. Postulowano nawet o wydłużenie wakacji o kilka tygodni ze względu na fatalną pogodę w lecie?!!! I jak tu nie kochać kraju w którym ludzie mają taką fantazję.
W słonecznej Italii jednak nie zawsze świeci słońce.
