Liczące ok. 190.000 mieszkańców Reims jest miastem w regionie Szampania-Ardeny, w departamencie Marna. Położone jest w odległości ok. 160 km od Paryża nad rzeką Vesle.
Dzieje Reims sięgają czasów rzymskich. Na terenie miasta istniała wcześniej osada galijska Durocortorum. Była stolicą kraju Remów, a później rzymskiej prowincji Gallia Belgica. Odgrywała dużą rolę, gdyż krzyżowały się w niej liczne szlaki handlowe. Miasto zostało schrystianizowane w III wieku, a w roku 260 św. Sykstus z Reims założył tu biskupstwo. Konsul Jovinus odparł najazd Alemanów w 336 roku, lecz w roku 406 miasto zostało zdobyte przez Wandalów, zaś w roku 451 Hunowie obrócili je w perzynę. W roku 496 biskup Remigiusz ochrzcił w Reims króla Franków Chlodwiga I. W Reims odbywały się też koronacje późniejszych władców Francji. Miasto było także miejscem ważnych wydarzeń politycznych. Tu doszło do spotkania papieża Stefana II z królem Pepinem Krótkim oraz papieża Leona III z Karolem Wielkim. W roku 940 król Ludwik IV Zamorski nadał miasto i hrabstwo Reims to the arcybiskupowi Artaldusowi, zaś panujący w XII wieku Ludwik VII Młody nadał arcybiskupowi Wilhelmowi tytuł księcia i para.
W X wieku Reims stało się znaczącym ośrodkiem nauki i kultury. Arcybiskup Adalberon wraz z mnichem Gerbertem d’Aurillac (późniejszym papieżem Sylwestrem II) założyli szkoły, w których wykładano klasyczne "sztuki wyzwolone". W roku 1139 Ludwik VII nadał Reims statut miejski. W latach 1211-1300 wzniesiono gotycką katedrę.
Próbując zrealizować postanowienia traktatu z Troyes z 1420, odsuwającego od sukcesji Karola VII na rzecz króla Anglii, Anglicy podjęli nieudaną próbę opanowania Reims, udaremnioną przez wojska Joanny d”Arc. W roku 1461 Ludwik XI brutalnie stłumił rewoltę, która wybuchła w Reims po nałożeniu wysokiego podatku solnego.
Podczas francuskich wojen religijnych miasto stanęło w roku 1585 po stronie Ligi Katolickiej (Świętej Ligi), której przewodzili Gwizjusze, lecz po bitwie pod Ivry w roku 1590 podporządkowało się królowi Henrykowi IV. Po klęsce Napoleona I Bonaparte wojska zwycięskiej koalicji okupowały Reims, zaś po wojnie francusko-pruskiej z lat 1870-1871, do czasu spłaty przez Francje przewidzianej układem pokojowym kontrybucji, urzędował tu narzucony przez Prusy gubernator i stacjonował pruski garnizon.
Reims doznało bardzo poważnych zniszczeń w czasie I wojny światowej w wyniku niemieckiego ostrzału i pożarów. Mocno uszkodzona została wówczas historyczna gotycka katedra w centrum miasta. Zniszczenia przyniosły też działania w czasie II wojny światowej, lecz nie były one tak duże, jak poprzednie. 7 maja 1945 roku w kwaterze głównej gen. Dwighta Davida Eisenhowera w Reims Niemcy podpisali akt bezwarunkowej kapitulacji przed Aliantami, kończący działania wojenne w Europie. Ceremonia ta została na życzenie Stalina powtórzona następnego dnia w dzielnicy Karlshorst w Berlinie.
