Camargue jest krainą geograficzną na południu Francji, położoną między dwiema głównymi odnogami Rodanu w delcie tej rzeki i wybrzeżem Morza Śródziemnego. Znajduje się na terenie departamentu Bouches-du-Rhône. Tzw. Mała Camargue (la Petite Camargue) jest bagienną niziną na zachód od Camargue, leżącą w departamencie Gard.
Obszar Camargue ma powierzchnię ponad 930 km² i jest praktycznie dużą nizinną wyspą (otoczoną rzeką i morzem), położoną w jednej z największych delt rzecznych w Europie. 1/3 powierzchni zajmują jeziora - największe to Étang de Vaccarès. Wybrzeże morskie stanowią piaszczyste wydmy, środkową część zajmują bagna i jeziora, północna część to tereny rolnicze (uprawa ryżu). Gleba to głównie słonawe namuły rzeczne; teren jest regularnie podtapiany i zalewany. Większość jezior Camargue to pozostałości starorzeczy.
Na terenie Camargue żyje około 400 gatunków rzadkich w Europie ptaków (m.in. największa na naszym kontynencie kolonia lęgowa flamingów), a także innych zwierząt (w tym słynne dzikie białe "konie z Camargue"). Roślinność stanowią głównie słonorośla i tamaryszki. Plagą regionu są komary.
Krajobraz Camargue został w dużym stopniu przekształcony przez człowieka. Zbudowane zostały liczne groble i kanały odwadniające, osuszono wiele torfowisk i rozlewisk. Inicjatorami tych przedsięwzięć były zakony benedyktynów i cystersów, których opactwa - Ulmet, Franquevaux i Psalmody, zwane były "solnymi". Mimo wszystko, region jest nadal słabo zaludniony, a ludność utrzymuje się z turystyki, pozyskiwania soli morskiej i hodowli byków do "corse camarguaise" - bezkrwawej odmiany corridy.
Niemal cały obszar Camargue jest objęty ochroną przyrody.
