W drodze do Hondurasu postanowiliśmy pojechać na plantację kawy. Sporo jest ich właśnie w rejonie Matagalpy słynnej też z partyzanckich walk, swojej lewicowości i pięknego punktu widokowego, na który zajechaliśmy ….taksówką, bo było za późno na wspinaczkę. Wybraliśmy plantację Selva Negra czyli Czarny Las, założonej jeszcze w XIX wieku przez rodzinę z Niemiec, której potomkowie znów nią zarządzają. Bilet wstępu jest jednocześnie kuponem na bezpłatną kawę w restauracji stanowiącej główny punkt informacji dla turystów. Na miejscu jest hotel, plac zabaw dla dzieci i atrakcje w postaci wycieczek, np. ornitologicznych. My chcieliśmy podpatrzeć jak rośnie kawa.
Wyobrażaliśmy sobie wielkie pola z krzakami pełnymi czerwonych kulek i setki zrywających je ludzi z koszami na plecach. Nic z tego – krzaczki są, ale w lesie, chroniącym je przez wiatrem, a ludzi jak na lekarstwo, bo w programie wycieczki nie ma spotkania z pracownikami. Na plantacji pracuje na stałe kilkaset osób, nie omieszkano nam pokazać szkoły zbudowanej dla ich dzieci, szpitala i malowniczych, obrośniętych kwiatami chatek. Nie dano nam tylko szansy na spotkanie z ich mieszkańcami i przypuszczam, że nie przez przypadek. Natomiast z domku jakby żywcem przeniesionego z Bawarii czy też innego Tyrolu, wyszedł do nas dość wiekowy właściciel. Na wieść o tym, że jesteśmy Polacos – powiedział – ja– Gdansk, dopiero potem - Warschau.
Przewodnik pokazał nam proces oczyszczania ziaren, płukania i suszenia [ do palenia kawę wysyłają stamtąd do Stanów ]. Nie marnują też czerwonych łupinek otaczających z reguły dwa, rzadziej trzy ziarenka, dżdżownice przerabiają je na nawóz, na którym sadzone są nowe krzewy.
