Około 40 km przed naszym celem zatrzymujemy się w miejscu ujętym na liście UNESCO-Bisotun.To tutaj znajduje się wspaniała płaskorzeźba wykuta wysoko w skałach przedstawiająca Dariusza I Wielkiego,pokonującego wrogów.Płaskorzeźba zawiera inskrypcję, zapisaną w trzech językach: akadyjskim,staroperskiem i elamickim. To dzięki niej w XIX wieku zdołano odczytać pismo klinowe. Tysiąc linii tekstu inskrypcji zostało wyrytych na skale około 100 metrów nad drogą.
U podnóża góry ,w której wykuto płaskorzeźbę w VI wieku, wybudowano jeden z najwspanialszych karawanserajów perskich.Z przyjemnością wyszliśmy wiec z samochodu,aby naocznie zapoznać się z tymi skarbami.Niestety okazało się ,że dostęp do płaskorzeźby jest zamknięty,a rusztowania konserwatorów skutecznie zasłaniaja widok,także nie widzieliśmy ani kawałka tego słynnego dzieła z dystansu na który mogliśmy się zbliżyć.Rozczarowani poszliśmy do odległego niecałe 2 km karawanseraju,już zbliżając się zaczęliśmy nabierać złych podejrzeń.Niestety okazały się bardzo słuszne,kiedy doszliśmy do bramy wszystko było zamknięte i nie było tam żywego ducha,natomiast sprzęt budowlany dookoła wskazywał na to,że trwał tam remont.Na dodatek złego w drodze powrotnej zachciało mi się skrócić drogę przez zieloną trawkę i coś mnie ugryzło w stopę,poczułam potworny ból i pomyślałam ,że umrę na irańskiej ziemi.Nie wiem do dzisiaj co to było,ale ból trwał kilka godzin.
Po dotychczas irańskiej trasie Bisotun było naszym największym rozczarowaniem,tym więcej obiecywaliśmy sobie po nieodległym Kermanshah
