Baligród jest sporą wsią, położoną w w dolinie rzeki Hoczewki u stóp masywu Chryszczatej, na odcinku obwodnicy bieszczadzkiej, prowadzącym z Leska do Cisnej. Osada, wzmiankowana w 1615 roku jako wieś, powstała przypuszczalnie w początkach XVII wieku u podnóża zamku w Stężnicy, będącego własnością rodu Balów z Hoczwi. Balowie wznieśli w tym miejscu około 1510 roku zamek oraz kaplicę. W roku 1511 Piotr Herburt (ok. 1485 - ok.1532), dziadek poety Mikołaja Reja (1505-1569), przeprowadził rozgraniczenie dóbr pomiędzy swoją wsią Mchawą a Stężnicą, należącą do notariusza ziemi sanockiej Mikołaja Bala. W miejscu rozgraniczenia powstała na nowo wieś i miasto Baligród. Wydany w 1634 roku przez króla Władysława IV Wazę (1595-1648) dokument potwierdzał, że miasto - założone na prawie magdeburskim - dysponowało prawem składu wina oraz mogło urządzać dwa jarmarki rocznie. Baligród pozostawał we władaniu rodu Balów do 1770 roku. Położony przy uczęszczanym trakcie handlowym na Węgry posiadał dobre warunki rozwoju, słynął z wielkich targów, później podupadł i jeszcze przed 1915 rokiem utracił prawa miejskie. Z biegiem czasu coraz znaczniejszy odsetek ludności miasta stanowili Żydzi. Pierwszych żydowskich mieszkańców w Baligrodzie odnotowano w 1604 roku. W 1870 roku miejscowa gmina żydowska usamodzielniła się (wcześniej żydowscy mieszkańcy Baligrodu byli członkami gminy w Lesku). W okresie międzywojennym Żydzi dominowali w życiu gospodarczym osady, stanowiąc niemal 42 % ogółu mieszkańców. Podczas działań wojennych w Karpatach w latach 1914-1915, trwały w okolicy długotrwałe boje między wojskami rosyjskimi i austro-węgierskimi o przełęcze: Użocką i Łupkowską. Szczególnie ciężkie walki pod Baligrodem miały miejsce w marcu 1915 roku. Podczas nich miejscowość doznała poważnych zniszczeń. Od listopada 1918 do stycznia 1919 roku Baligród wchodził w skład tzw. Republiki Komańczańskiej (Лемківська Република), która zgłosiła akces do proklamowanej w nocy z 31 października na 1 listopada przez Ukraińską Radę Narodową tzw. Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej.
We wrześniu 1939 roku miejscowość została zajęta bez walki przez oddziały niemieckie i słowackie. W niemieckiej administracji okupacyjnej większość stanowisk zajmowali Ukraińcy, a ludność polska była szykanowana. Jesienią 1942 roku Niemcy dokonali zagłady miejscowych Żydów, wywożąc i mordując w Zasławiu koło Sanoka 880 osób. W okolicach Baligrodu istniał ruch konspiracyjny i działała Placówka AK Baligród nr VII, której dowódcą od maja 1943 do 1944 roku był Jan Marciak ps. „Dąb”. 6 sierpnia 1944 roku sotnia UPA "Burłaki" (Wołodymyra Szczygielskiego; 1920-1949) dokonała napadu na osadę - zamordowano 42 Polaków, w tym dziewięćdziesięcioletnich starców, spalono część zabudowań. Kolejnej napaści na Baligród UPA dokonała równo rok później. Napotkawszy zaciętą obronę milicjantów Ukraińcy wycofali się, ale w odwecie spalili 7 domów. W toku działań wojennych i późniejszych walk z UPA, Baligród został w części zniszczony oraz doznał poważnych strat ludnościowych. Przez stacjonujących tu żołnierzy zwany był Diabligrodem, gdyż w czasie okupacji Niemcy wybrukowali część tutejszego rynku kamieniami z żydowskiego cmentarza. Dopiero w kilkanaście lat po wojnie Baligród zaczął się odbudowywać. Obecnie stanowi rozwinięty ośrodek usługowo-gospodarczy dla okolicy. O dawnym miejskim charakterze świadczy zachowany układ urbanistyczny z obszernym prostokątnym rynkiem. Obecnie Baligród stanowi rozwinięty ośrodek usługowo-gospodarczy dla okolicy.
