Zamek na stromym wzniesieniu, otoczonym bagnistymi łąkami (dziś zalewem) i połączonym z sąsiednim wzgórkiem (dawniej zwodzonym) mostem nad parowem mógł powstać już w XV w. jako siedziba książąt Świrskich. Został zniszczony w 1648 r. w czasie wojen kozackich.
Aleksander Cetner, kasztelan halicki i chorąży podolski, gruntownie przebudował zamek około połowy XVII w. Wzgórze zamkowe było dość strome i trudno dostępne. Most zwodzony łączył je z sąsiednim pagórkiem. Poniżej rozciągały się bagna dodatkowo zabezpieczające niewielką warownię. Budowla miała kształt nieregularnego czworoboku z dwoma dziedzińcami w obrębie murów. Jeden z nich pełnił funkcję reprezentacyjną. Główne skrzydło mieszkalne, z bramą wjazdową w wieży, znajdowało się po stronie południowej. Flankowały je dwie czworoboczne baszty.
Warownia, choć zabezpieczona fortyfikacjami i naturalnymi rozlewiskami, nie zdołała zatrzymać Kozaków Bohdana Chmielnickiego, zdążających w 1648 roku na Lwów.
Po zdobyciu (1672) przez Turków został naprawiony i oparł się ponownemu oblężeniu przez Turków (1675).
Po pierwszym rozbiorze Polski znalazł się w zaborze austriackim. W rękach rodziny Cetnerów pozostawał do lat dwudziestych XIX w. Później zmieniał często właścicieli, aż wreszcie na początku XX w. nabyła go Irena z Wolańskich, żona Roberta Lamezana. Po pożarze zamek odbudowano na początku XX w.
