Tym razem nazwa tej słabo zaznaczonej przełęczy jest bardzo adekwatna do panujących warunków. Wszystko jest zamrożone, nawet mgła znieruchomiała.
Ciekawostką jest, że podczas wojny trzydziestoletniej na Zimnej Polanie w latach 1760-63 stacjonował oddział żołnierzy austryjackich.
Z Zimnej Polany kieruję się z powrotem na Bielawską Polanę. Tym razem wybieram płaski szlak, który trawersuje masyw od północnego-wschodu. Nogi dają znać, że od kilku godzin maszeruję w kopnym śniegu, tym bardziej z dużą przyjemnością wyciągam termos w znajomym szałasie na Bielawskiej Polanie. Drogę powrotną wybieram korytem strumienia, trochę dlatego żeby maksymalnie skrócić sobie wędrówkę, a trochę dla urozmaicenia. Pomimo śniegu sięgającego miejscami do ud, chyba tylko dzięki stromemu nachyleniu szybko docieram do leśnej drogi. Dalsza wędrówka odbywa się drogą rozjeżdżoną przez samochody zwożące drewno. Szybko docieram do Bielawy.
