PUBLIKACJA TA JEST CZĘŚCIĄ WIĘKSZEJ WYPRAWY, DOSTĘPNEJ TUTAJ:
„Było kiedyś w dalekim kraju przepiękne miasto. Miało bogate pałace, wspaniałe świątynie, wielobarwne łuki triumfalne, olśniewające ogrody i tysiące harmonijnych domów o szarych ścianach – każdy zbudowany wokół zacisznego podwórza, wszystkie uszeregowane zgodnie z regularnym schematem ulic i zaułków, jak na szachownicy. Całość otaczały wysokie, imponujące mury długości dwudziestu sześciu kilometrów, z potężnymi bramami strzeżonymi przez kamienne lwy. Było to miasto święte, wzniesione na skraju pustyni według projektu otrzymanego bezpośrednio z Nieba.
Miasto posiadało magiczny urok. Jego czarowi nie sposób było się oprzeć. „Pekin to ostatnie na świecie schronienie tego, co nieznane i cudowne” - napisał Pierre Loti w 1900 roku. „To miasto, które budzi szacunek” - tak określił je w 1930 roku Arnold Toynbee.
W 1949 roku, kiedy Pekin zajęli komuniści, był on jeszcze miastem jedynym w swoim rodzaju: wielkim przykładem architektury, którego zniewalające piękno zdawało się stworzone po to, by żyć wiecznie. Teraz już tak nie jest.
Pekin umiera.
Zniknęły mury, zniknęły bramy, zniknęły łuki triumfalne. Zniknęła większość świątyń, pałaców i ogrodów. Pod bezlitosnymi razami kilofów, pod naporem koparek znika codziennie cząstka odwiecznego Pekinu.” Tiziano Terzani - „Zakazane Wrota”
Stary Pekin umarł. Gdy Tiziano Terzani pisał te powyższe słowa w latach 80-tych XX wieku, już wówczas to widział. Kolejne wielkie przebudowy stolicy przez lata 80-te i 90-te końca wieku, a potem przygotowanie Pekinu na gospodarza Igrzysk Olimpijskich w 2008 roku jeszcze mocniej zmieniły charakter miasta, które zatraciło swój dawny orientalny styl, pełen uroku i tradycji, a przemieniło się w ogromną i nowoczesną metropolię liczącą 19,6 miliona ludzi. Obecnie Pekin jest po Szanghaju drugim najludniejszym miastem Chin i z roku na rok gwałtownie wzrasta jego liczba, głównie z powodu napływu ludności z terenów wiejskich.
Pekin jaki znamy nie jest bardzo starym miastem i przez wieki posiadał wiele innych nazw. Miasto było stolicą państwa Kitanów (jako Nanjing) oraz Dżurdżenów (jako Zhongdu), jednak w 1215 roku uległo zniszczeniu podczas najazdu wojsk mongolskich.
„Miasto, które w 1215 roku zdobyli i zniszczyli Mongołowie, według współczesnych standardów było małe. Obejmowało kwadrat o boku 3,5 kilometra. Dziś to nijaki obszar na południowy zachód od placu Tian'anmen, gdzie trudno dostrzec ślady życia, jakie toczyło się to przed rokiem 1260, gdy miasto wciąż pozostawało nieodbudowane po zniszczeniu przez armię Czyngisa.” John Man - „Kubiłaj-chan. Władca największego imperium w dziejach”
Dopiero w 1267 roku miasto nabrało znaczenia, gdy wnuk Czyngis-chana, Kubilaj-chan, uczynił je stolicą swego państwa mongolskiego – największego imperium w dziejach świata. Nadał mu wówczas nazwę Dadu, co oznacza Wielka Stolica, choć przybyły tam i służący Kubilajowi Marco Polo nazywał miasto z języka mongolskiego Chanbałyk lub też Kambałuk, co znaczy Miasto Władcy.
„Musicie wiedzieć zaprawdę, że wielki chan przebywa w stolicy Kataju zwanej Kambałuk, leżącej w północno-wschodniej części kraju, przez trzy miesiące w roku, a to: przez grudzień, styczeń i luty. W tym mieście znajduje się jego pałac...
Powiadam wam, że w tym mieście jest takie mnóstwo domów i ludzi wewnątrz miasta i poza murami – gdyż wiedzcie, że jest tyle przedmieść, ile bram, to znaczy dwanaście, i to bardzo wielkich – że żaden człowiek tego nie policzy.” Marco Polo - „Opisanie świata”
„Kiedy całe Chiny wpadły w ręce Mongołów, miasto stało się stolicą zjednoczonego państwa i tak pozostało. Serce dzisiejszego Pekinu, Zakazane Miasto, wzniesiono bezpośrednio na budowlach Kubiłaja, z wejściem skierowanym na południe, jak drzwi w każdym mongolskim namiocie.” John Man - „Kubiłaj-chan. Władca największego imperium w dziejach”
Po upadku rządzącej Chinami mongolskiej dynastii Yuan w 1368 roku, nowa chińska dynastia Ming przeniosła stolicę kraju do leżącego bardziej na południe, bardziej w sercu Chin Nankinu. Przez krótki czas Dadu, nie było już zgodnie z nazwą Wielką Stolicą. Jednak w 1403 roku, nowy cesarz chiński, Yongle, przeniósł na powrót stolicę Chin z Nankinu do Pekinu, nadając mu wówczas nową i obowiązującą do dzisiaj nazwę Beijing (pol. Pekin), co oznacza Północna Stolica (w opozycji do byłej stolicy Nanjing (pol. Nankin), która oznacza Południowa Stolica). Od czasów cesarza Yongle Pekin wszedł na zupełnie nowy etap swojego rozwoju. Za jego panowania powstały także najsłynniejsze budowle w centrum miasta, do dziś zachwycające i ukazujące rozmach i wielkość cesarstwa.
Aby poznać klimat dawnych Chin polecam tradycyjną muzykę instrumentalną, jak m.in. na zamieszczonych poniżej filmikach.