Nocowałyśmy przed Fauske, tutaj po raz pierwszy spotkałyśmy przy drodze prawdziwego łosia, który przyglądał nam się tak samo jak my jemu.
Następnego dnia, gdy tak sobie jechałyśmy i jechałyśmy na południe, drogą E6, nagle odkryłyśmy, że czas przekroczyć znowu koło polarne. Zatrzymałyśmy się na kilka fotek. To miejsce bardziej mi się podobało niż w Rovaniemi, ale większość ludzi uważa na odwrót. Rzecz gustu...
Przed Mo i Rana odbiłyśmy w boczną drogę aby zwiedzić grotę Gronli i lodowiec Svartisen.
Grota, jak grota, wstęp 100NOK a turystom jest udostępniony ok. 500 metrowy odcinek jaskini. Miałyśmy to szczęście, że nie było więcej turystów i zwiedzałyśmy ją same ( z przewodnikiem oczywiście).
Potem podjechałyśmy nad jezioro Svartisvannet. Jest to punkt wypadowy do lodowca. Można podpłynąć łódką na drugi koniec jeziora ( 150NOK), lub przejść ten odcinek ( 5 km) na piechotę a potem jest jeszcze ze 3 km do samego lodowca. Na łódkę już się nie załapujemy, więc wyruszamy na piechotę. Droga wcale nie jest przyjemna i lekka, po dwóch godzinach dochodzimy do przystani łodzi, potem idziemy ostro pod górę aby podziwiać piękny wodospad ale lodowca jak nie ma, tak nie ma.
Pojawia się szlak czerwonych chorągiewek, którym idziemy coraz wyżej, przez coraz większe pustkowia i gołe skały. Po drodze, na skałach, co kawałek napisane sa daty, dokąd sięgał lód. Aż trudno uwierzyć, ze jeszcze 50-60 lat temu była tu bardzo gruba warstwa lodu. W końcu zza skał ukazał nam się lód i czoło lodowca a właściwe jego jęzor. Jednak dojście do samego lodu nie było łatwe, ścieżka ciągnąca się wśród skał chwilami była niewidoczna i w pewnym momencie byłam już tak zmęczona, że nie miałam sił iść dalej. Zrobiłam zdjęcie tam, gdzie stałam i ze łzami w oczach zaczęłam wracać. Byłam wściekła, że nie moge iść dalej, ale zdrowy rozsądek i świadomość, że do samochodu jest całe 8 km marszu, kazały mi wracać. Na parking wróciłyśmy około 3 w nocy, wyprawa w sumie zajęła nam 9 godzin.
