Jezioro Żywieckie (Żywiecki Zbiornik Wodny, Zbiornik Wodny Tresna) - zbiornik retencyjny na Sole koło Żywca. Utworzenie w 1966 r. zbiornika zaporowego spowodowało zalanie wsi, m.in. Zarzecza, Tresnej, Zadziela i Starego Żywca. Zbiornik ma głębokość maksymalną 26,8 m, a głębokość średnia wynosi 8,6 m. Zbiornik Żywiecki został utworzony przez spiętrzenie wód rzeki Soły zaporą ziemną. Przy zaporze o wysokości 38 m znajduje się elektrownia wodna o mocy 21 MW. Obecnie zbiornik wykorzystywany jest w celach turystycznych, do produkcji energii elektrycznej, do ochrony przeciwpowodziowej oraz uregulowania przepływów górnej Wisły. Zbiornik ulega systematycznemu zamulaniu nanosami rzecznymi uchodzących do niego cieków wodnych oraz zasypywany materiałem pochodzącym z abrazji jego brzegów. 15 listopada 1978 roku Jezioro Żywieckie było miejscem tragicznego wypadku. Około godziny piątej rano, w odstępie zaledwie kwadransa, dwa autobusy, wiozące górników do pracy, na skutek poślizgu runęły z wysokości 18 metrów do lodowatej toni Jeziora Żywieckiego - w tzw. Wilczym Jarze, nieopodal Oczkowa. Zginęło wówczas 30 osób, 9 uniknęło śmierci. O tragedii przypomina umieszczona przy moście tablica pamiątkowa.
Międzybrodzie Żywieckie - wieś w gminie Czernichów, w powiecie żywieckim. Międzybrodzie jest miejscowością o charakterze turystyczno-letniskowym. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1598r. Powstanie osady sięga XVI wieku, kiedy zaczęto tu karczować lasy i budować wsie podgórskie. Pierwsze ślady Międzybrodzia Żywieckiego przypisuje się osadnikom, którzy osiedlili się na prawym brzegu rzeki Soły. Powstały tam tzw. półrolki, a obecnie znajduje się zalew rzeki Soły. Nazwa Międzybrodzie Żywieckie wzięła się stąd, iż prowadził tędy solno-miedziany szlak handlowy na Orawę i Węgry. Zmierzając tym szlakiem, kupcy musieli dwukrotnie brodzić przez rzekę Sołę. Dlatego miejsce pomiędzy tymi brodami nazwano Międzybrodziem. Drugi człon nazwy – Żywieckie – dołożono dopiero w XIX w., ponieważ wieś należała wówczas do parafii w Starym Żywcu.
Zbocza Żaru, a przede wszystkim warunki termiczne i ukształtowanie wierzchołka góry, stały się obiektem zainteresowania polskich lotników już w latach 30. minionego wieku, w okresie dominacji polskiego lotnictwa w ówczesnej Europie. Ciche zbocze ożywiło się, gdy w latach 1934-36 budowano tu lotnisko i szkołę pilotów szybowcowych, poprzedniczkę dzisiejszej Górskiej Szkoły Szybowcowej "Żar". Atrakcją Żaru były latające szybowce, w których piloci szkolili się w zakresie lotów termicznych, żaglowych, falowych, wysokościowych i akrobacyjnych. Od początku istnienia lotniska aż do końca lat 50. start szybowców odbywał się za pomocą gumowych lin naciąganych siłą ludzką. Lądowanie odbywało się u podnóża góry, a do transportu szybowców na szczyt służyła kolej szynowo-linowa. W latach 60. zaczęto używać do startu samolotów. Drugie ożywienie Międzybrodzia i powstanie drugiej legendy góry Żar nastąpiło w latach 1970-1977, podczas budowy w Międzybrodziu Żywieckim elektrowni szczytowo-pompowej Porąbka-Żar. Na szczycie góry, w miejscu, w którym kiedyś stały hangary, powstał zbiornik wodny o pojemności 2 180 tys. m³. W związku z tym z dawnego lotniska na szczycie pozostał jedynie niewielki fragment. Tytułem rekompensaty Szkoła otrzymała od inwestora elektrowni nowe lotnisko z obszerniejszymi budynkami. W czasie budowy zbiornika wykonano drogę asfaltową na szczyt Żaru (ok. 7 km), która obecnie służy szkole, mieszkańcom i turystom. W 1975 r. została oddana do użytku elektrownia, jako pierwsza w Polsce. O lokalizacji elektrowni zadecydowały wyjątkowo korzystne warunki topograficzne: duży spad przy małej odległości między zbiornikami oraz możliwość wykorzystania zagospodarowanej kaskady Soły. Góra Żar swoją popularność może zawdzięczać swojemu płaskiemu szczytowi, który najpierw wykorzystano na potrzeby szkoły szybowcowej, a później do budowy zbiornika wodnego zasilającego elektrownię znajdującą się we wnętrzu góry. Elektrownia jest pierwszą w kraju elektrownią podziemną. Jest przeznaczona przede wszystkim do regulacji systemu energetycznego w czasie szczytów i zapadów obciążenia. Zainstalowane w niej urządzenia należą do najnowocześniejszych na świecie. Zbiornik górny elektrowni nie ma dopływu naturalnego, wykonany jest w obwałowaniach z miejscowego materiału. Obwałowania te są umocnione od zewnątrz ekranem asfaltobetonowym. Wahania lustra wody wynoszą 20 m. Obudowa eliptycznej komory maszynowni elektrowni jest żelbetonowa o grubości 0,8 m. Wewnątrz są 4 pompoturbiny w układzie pionowym, o łącznej mocy 500 MW, zdolne do pompowania wody na rekordową wysokość 420 m. Pompoturbiny pełnią rolę generatorów prądu oraz pomp tłoczących wodę z jeziora do górnego zbiornika. W godzinach szczytu energetycznego woda ze zbiornika na górze jest spuszczana w dół. Elektrownia jest udostępniona do zwiedzania W grudniu 2003 wybudowano na górze Żar kolejkę linowo-terenową. Kolejka powstała na torach dawnego wyciągu szybowcowego, które zostały jedynie odpowiednio przygotowane do tego celu. Miejscowi piloci wiedzieli już wcześniej o modernizacji kolejki na Gubałówkę, dlatego zaproponowali przeniesienie dawnej do Międzybrodzia Żywieckiego i zorganizowanie obok niej trasy narciarskiej. Na górze Żar, na asfaltowej drodze na szczyt, występuje niecodzienne zjawisko. Przedmioty puszczane po asfaltowej drodze wydają się toczyć w pod górę – wbrew grawitacji, jednak jest to tylko złudzenie optyczne.
Jezioro Międzybrodzkie (Międzybrodzki Zbiornik Wodny) - zbiornik zaporowy na rzece Sole. Powstał w 1937 roku, po wybudowaniu Zapory Porąbka.
Pojemność jeziora wynosi 26,6 mln m³ wody, powierzchnia 3,8 km². Długość jeziora - z północy na południe - wynosi ok. 5 km. Jezioro zostało utworzone w celu zabezpieczenia przeciwpowodziowego. Obecnie spełnia również funkcję rekreacyjną. Przy zaporze znajduje się elektrownia wodna, tworząca kompleks wraz z elektrownią szczytowo-pompową, oddaną do użytku w 1979 roku na górze Żar.
Tresna - wieś w powiecie żywieckim, w gminie Czernichów, położona w dolinie rzeki Soły.
Wieś Tresna występuje w zapisach z roku 1626. Pomiędzy 1960 a 1966 rokiem wybudowano tutaj ziemną zaporę wodną, co spowodowało zalanie części wsi i powstanie Jeziora Żywieckiego.
Oczków - najbardziej na północ wysunięta dzielnica Żywca. Do 1991 roku stanowiła odrębną wieś. Osada Oczków powstała najprawdopodobniej w XVI wieku.
