Podróż Utracone Miasto Lwa - Kościół Bożego Ciała i klasztor Dominikanów

Obecny klasztor i kościół stanęły na miejscu starej, na wpół rozebranej świątyni. Przełożeni klasztoru podjęli decyzję o wyburzeniu budowli i zbudowaniu nowej. Głównym jej fundatorem był Józef Potocki, hetman wielki koronny i kasztelan krakowski, który w 1744 roku położył kamień węgielny. Prace budowlane trwały do 1769 roku, kiedy to arcybiskup Wacław Hieronim Sierakowski konsekrował ukończony kościół. Powstała świątynia uważana za jedno z najwybitniejszych dzieł baroku na ziemiach Rzeczpospolitej. Autorem był Jan de Witte, Polak holenderskigo pochodzenia, wojskowy architekt. Świątynia zaplanowana została na rzucie elipsy, a jej owalny korpus przykryła ogromna kopuła zwieńczona latarnią. W latach 90-tych XVIII wieku prowadzono prace wykończeniowe wnętrza, w tym wspaniałe rzeźby autorstwa Sebastiana Fesingera, czołowego przedstawiciela lwoskiej szkoły rokokowej. W latach 1885-1914 przeprowadzono gruntowną restaurację elewacji jak i wnętra kościoła. Dominikanie działali w swym klasztorze do II wojny światowej. Po zakończeniu wojny zostali zmuszeni do opuszczenia swej siedziby. Budynek klasztorny został w 1972 roku zamieniony na Muzeum Religii i Ateizmu, zaś w kościele ulokowano m.in. magazyn cementu; później kościół włączono w skład muzeum, które działało w dotychczasowej formule do 1990 roku. Po uzyskaniu przez Ukrainę niepodległości, świątynię przekazano Kościołowi katolickiemu obrządku bizantyjsko-ukraińskiego, przez co jej nazwa zmieniła się na Cerkiew Najświętszej Eucharystii. W części zabudowań klasztornych nadal mieści się muzeum, lecz już nie ateizmu, ale historii religii.